Sunday, April 26, 2009

मातीचेच पाय

श्रद्धा, भक्ती, आत्मीयता, विश्वासाचा अर्थ काय?
जिथे माथा टेकवावा तिथे मातीचेच पाय!


मंदिराची शोभा न्यारी, मूर्ती मात्र भंगलेली
वैभवाची ऐट हंड्या झुम्बरात टांगलेली
देवाच्याच दारी होई देवाचाही निरुपाय


मांगल्याची, पावित्र्याची चंद्रभागा का आटली?
सुकला स्तब्ध अश्वत्थ, इंद्रायणीही गोठली
पापभार सांभाळून झिजले देवाचे पाय


किती, कशी जोजवावी माया ममतेची नाती ?
त्याग राहिला गहाण लालची स्वार्थाच्या हाती
कधी देव, कधी दैव, सारे थकले उपाय

Sunday, April 19, 2009

पाहिली मी पंढरी

अमृताची चंद्रभागा झुळझुळे या अंतरी
याचि देही याचि डोळा पाहिली मी पंढरी

मीपणाचे कवच गळले निर्गुणाच्या दर्शने
ते अलौकिक रूप पाहून तृप्त झाली लोचने
नाम ते येता मुखी या धन्य झाली वैखरी


माळ तुळशीची गळा, कासे पिताम्बर, कर कटी
भाळि कस्तुरीटिळक, कानी मकरकुंडल शोभती
स्वर्ग भीमेच्या तिरी, वैकुण्ठ शोभे भूवरी

भान हरपे आणि होई मूक वाचा बोलकी
चरणी माथा ठेविता हा जन्म होई सार्थकी
आज प्राणांतून घुमली सावळ्याची पावरी

Tuesday, April 7, 2009

संभ्रम

सत्य जाणूनही कसे मन संभ्रमात होते?
माझ्या आयुष्याचे प्रश्न तुझ्या उत्तरात होते


काजळल्या रात्रींचेही भय वाटले ना कधी,
अंधाराला पेलण्याचे बळ चांदण्यात होते


फुले वेचता वेचता हात रक्ताळले तरी ,
काट्यांना फुलविण्याचे व्रत प्राक्तनात होते


डोळे मिटून घेताना अश्रू ओघळावे गाली ,
तुझे आमंत्रण तसे भिजल्या स्वरात होते


क्षितिजाला रोखणारी एक तरी वाट हवी,
आले हाताशी वाटता, दूर ते क्षणात होते


माझ्या नियतीने मला दिली शिकवण नवी,
कल्पनेतल्या गुन्ह्याची शिक्षा वास्तवात होते

Sunday, April 5, 2009

समर्पण

समर्पणाची आस उराशी, आतुर सरिता आली धावत
ऐकशील का कधी सागरा अंतरिचा हा नाद अनाहत?

लाटांचे हे तांडव आवर, या बेभान मनाला सावर
व्यापुन राही कणाकणाला, तुझ्या भेटिची ओढ़ अनावर

पर्वतरांगा, कडेकपारी, डोंगर, कुरणे, दरिखो-यांतुन
उसळत आले आवर्तातुन, कधि बांधांच्या चाको-यातुन

कधी सोशिली ग्रीष्म काहिली, कधि शरदाची कौमुदि शीतल
स्वातीचे कधि झेलित मोती, बहर वसंताचा कधि चंचल

एकरूप होईन तुझ्याशी, नको दुरावा, नकोच अंतर
सामावुन घे अंतरात मज, वाहुन थकले मीहि निरंतर

श्वास

थांबला अखेर श्वास माझा
का तुला अजून ध्यास माझा?

गीत का तुझ्या सुरात माझे?
गंध का तुझ्या फुलास माझा?

ही न साद विद्ध पाखराची
सूर हा घुमे उदास माझा

चेतवू नको पुन्हा निखारे
प्राण जळे आसपास माझा

कालच्या उदास सावल्यांना
होतसे अजून भास माझा

गंध चंदनास मी दिलेला
मोग-यातला सुवास माझा

ना कधीच लाभला किनारा
चालला असा प्रवास माझा

गुलमोहर

हिरवी मखमल, लाल तु-यांचे मिरवित वैभव
गुलमोहर माझ्यात फुलवतो नवखे पालव


चिमणीच्या दातानी केले इवले वाटे
कधि हसणे, कधि रडणे, कधि रुसणेही खोटे
याच्या छायेमध्येच घडले माझे शैशव
गुलमोहर माझ्यात फुलवतो नवखे पालव


पानांच्या गुंजनात घुमले मधुर तराणे
फुलाफुलातून रुणझुणले ते गीत दिवाणे
पहाट वा-यासह भिरभिरला नाजुक कलरव
गुलमोहर माझ्यात फुलवतो नवखे पालव


इथेच शब्दांच्या वेलीवर फुले उमलली
इथेच कविता सुचली, रुजली आणि बहरली
नव्या पालवीसवे उमलला नवाच अनुभव
गुलमोहर माझ्यात फुलवतो नवखे पालव


इथेच खुलली हातावर मेंदीची नक्षी
पहिल्या वहिल्या प्रीतीचा हा अबोल साक्षी
कळी लाजरी अन् भ्रमराचे आतुर आर्जव
गुलमोहर माझ्यात फुलवतो नवखे पालव

Thursday, April 2, 2009

सांज स्वीकारली

प्रभाती किरण नवे, रात्री चांदण्यांचे दिवे
पुसता तू काय हवे? मीच सांज स्वीकारली

उषा रम्य लावण्याची, निशा धुंद तारुण्याची
उदासीन कारुण्याची, मीच सांज स्वीकारली

उषा भूपाळीचे सूर, निशा अंगाई मधूर,
मनी जागवी काहूर, मीच सांज स्वीकारली


उषा प्रभूच्या कटाक्षी , निशा मिलनाची साक्षी
उभी एकली गवाक्षी, मीच सांज स्वीकारली


उषा किलबिलणारी, निशा दरवळणारी
मागे घुटमळणारी, मीच सांज स्वीकारली


उषा भैरव वहाते, निशा मालकौंस गाते,
माझे मारव्याशी नाते, मीच सांज स्वीकारली


नको किरण कोवळे, नको चांदणसोहळे,
माझे आभाळ वेगळे, मीच सांज स्वीकारली

कृष्णार्पण

नामस्मरण, चिंतन, सुख वैकुंठीचे जाण
चित्ती नांदे समाधान, सा-या चिंता कृष्णार्पण


भावभक्ती वाळवंट, मन्दिर हे अंतरंग
वृत्ति वाहे चंद्रभागा, तिथे वसे पांडुरंग
जड देहाचे हे भोग केले त्यालाच अर्पण

तूच अनंत ब्रम्हांड, तूच धरा, तू आकाश
दूर सारी जो तमाला, अंतरीचा तू प्रकाश
तूच दाता, तूच त्राता, तूच कार्य, तू कारण

काया, वाचा, मन देवा तुझ्या चरणी लागावे
आधि- व्याधी, व्याप- ताप, माया मोह दूर व्हावे
तुझे दर्शन घडावे, तनू त्यागताना प्राण

Wednesday, April 1, 2009

देणे

निःशब्द चांदण्यांनी जागेपणी पहावे
स्वप्नात तुझे येणे
बेभान वादळांनी श्वासात जागवावे
आवेग जीवघेणे
अस्वस्थ जीव होता गावे तुझ्या स्वरांनी
जादूभरे तराणे
हळुवार भावनांना फुलवून जागवावे
माझे अबोल गाणे
मी मुग्ध, तूही शांत, ही गूढरम्य रात्र
घाली नवे उखाणे
ती चंद्रकोर वेडी हलकेच शीळ घाली
ते चांदणे दिवाणे
भारावल्या क्षणी या निशिगंध उधळताना
स्वच्छंद गंधलेणे
धुंदीत मी रमावे अन् अंतरी जपावे
अनमोल तुझे देणे