प्रारब्ध

मालवत्या ज्योतीला मी पुन्हा उजळले नाही
कधी मंदावले दीप मलाही कळले नाही

ता-यांनी फुलांना दिले, फुलांतून ओघळले
पापण्यांनी साठवले, मोती उधळले नाही

किती वैशाख पेटले, किती सोशिली काहिली
काळजात गोठलेले दु:ख वितळले नाही

ओठांवर नाही आले हुंकार मुक्या कळीचे
मनी दाटलेले भाव सुरांना कळले नाही

दैवदत्त दान भोगण्यात सारा जन्म गेला,
भाळावर गोंदलेले प्रारब्ध टळले नाही