Saturday, December 31, 2011

गुन्हा

काल तुझ्या दारी झरला ?
श्रावण केव्हाचा सरला !

पाणवठ्याची वाट सुनी,
मी घट अश्रूंनी भरला

बावरली जाणीव तसा
हात व्यथेचा मी धरला

का उरल्या विध्वंसखुणा ?
पूर कधीचा ओसरला

व्याकुळ झाला जीव तरी,
डाव तुझा मी सावरला

सोसत गेला जन्म पुरा
मात्र गुन्हा तोही ठरला !

Tuesday, December 27, 2011

आवेगधारा

नसे भाबड्या भावनांना निवारा 
कशा आवरू सांग आवेगधारा

तुझी मी तरीही तुझी ख़ास नाही, 
किती काळ साहू असा कोंडमारा ?

झरे स्पंदनातून आतूर प्रीती
कसा रे कळेना तुला हा इशारा ? 

खुळ्यासारखी घालते मीच रुंजी 
सखा आपला कोश सांभाळणारा !

तुझ्या श्रावणाच्या सरी जीवघेण्या,
फुलेना पिसारा, उठेना शहारा 

उधाणात बेभान वेगात आले, 
तुझ्याभोवती संयमाचा किनारा !


Friday, December 16, 2011

ऐल-पैल

ऐल मळा पैल तळे 
जायचे कुठे ना काळे 
टाकता पाऊल वळे
पुन्हा माघारी 

ऐल दिवा पैल वात
भेट नाही आयुष्यात 
मिट्ट काळोख घरात 
अवस दारी 

ऐल गंध पैल जाई 
मध्ये गूढ खोल खाई 
आक्रोश घुमत जाई 
कडेकपारी 

ऐल चंद्र पैल निशा 
घेरतात  सुन्न दिशा 
घुमतात वेड्यापिशा 
स्वप्नांच्या घारी

ऐल प्राण पैल सखा 
जीव भेटीला पारखा 
खुपतो काट्यासारखा
सल जिव्हारी 

ऐलपैलाच्याही पार 
तुझ्या महालाचे दार
त्याच्या पायरीशी थार
दे रे मुरारी 

Thursday, December 15, 2011

बिंब

रिमझिम थेंबात जशी
गुणगुण छंदात जशी
दरवळते,विरते मी
कणकण गंधात जशी

अविरत तू आसपास
सहज सुखद तरल भास
चंचल मन, अधिर आस
खळबळ बिंबात जशी !

Tuesday, December 13, 2011

नाममात्र

दुरावलेलीच रात्र आहे
मनात काळोख मात्र आहे

मरायची वेळ येत नाही,
जगायला मी अपात्र आहे

तिथे दुधी चांदणे फुलू दे
इथे जरी काळरात्र आहे

असेल आजार जीवघेणा,
इलाज का गलितगात्र आहे ?

मधेच किंचाळतात बेड्या,
'तिचा गुन्हा दखलपात्र आहे !'

उगाच अस्तित्व पाळते मी,
तसेहि ते नाममात्र आहे !

Monday, December 5, 2011

वसा

कुणा माहिती काल होतो कसा ?
मला मीच ना आठवे फारसा !

प्रवाहातल्या ओंडक्यासारखा
किती दूर वाहून आलो असा

दगा देतसे सावलीही मला
भरोसा करावा कुणाचा कसा ?

खुळ्या पावसाच्या वृथा वल्गना
इथे कोरडा मी जसाच्या तसा !

खरा चेहरा दाखवू पाहता
चरे पाडले, फेकला आरसा

नकोसा जरी वाटला जन्म हा,
पुसावा कसा मीच माझा ठसा ?

उतूही नये जीव, मातू नये
फुलावा, फळावा असा दे वसा !

Saturday, December 3, 2011

भूमिका

नव्हतेच मुळी मी येथे हा पडदा उठतानाही
अन् पडद्यामागे होते पडदा पडला तेव्हाही
टाळयांवर पडल्या टाळ्या, कौतुकात नाटक सरले
अन् मुख्य भूमिका माझी होती, हे तेव्हा कळले !

हे विचित्र नाटक, ज्याला नाट्याचा गंधहि नव्हता
मी गुंतुन जाण्याजोगा थोडासा बंधहि नव्हता
मी नसतानाही माझ्या नावावर होते चढले
माझ्याविन सर्वांना ते रुचले, पटले, उलगडले

'हे निर्विवाद यश माझे' दिग्दर्शक असे समजला
'ही दाद संहितेसाठी' लेखक या भ्रमात रमला
बोलले समीक्षक, 'अवघे नाटक पुरते भरकटले'
(अन् मुख्य नाट्य होते ते पडद्याच्या आडच घडले!)

Thursday, November 24, 2011

रथ

दारे जरी सुखाची कुणि लावतोच आहे
निर्धार नित्य माझा समजावतोच आहे,
'तोडून कुंपणांना भरधाव तू पुढे जा'
माझ्या मनोरथांचा रथ धावतोच आहे !

ओंकार

आहे वसती जिथे सदाचाराची
आभा विलसे तिथे निराकाराची
माती तिथली पवित्र लावू भाळी
दीप्ती पसरे तिथेच ओंकाराची 

Tuesday, November 22, 2011

दाद

मौनातला संवाद मी
आभाळवेडी साद मी
संगीत अज्ञातातले
त्याचा अनाहत नाद मी

माझ्यातली मी कल्पना
माझ्यातली मी भावना
माझी मला मी वाचते
घेते सुखे आस्वाद मी

हळुवार माझी स्पंदने
अदृश्य माझी बंधने
नियमांत नियमित बांधले
तरिही कधी अपवाद मी

माझ्याच रंगी रंगते
कैफात माझ्या झिंगते
जे वेड हृदये जिंकते,
ते वेड, तो उन्माद मी

भरतीतली ना लाट मी
घाटातली ना वाट मी
निद्रिस्त मी ज्वालामुखी
जागेन तर उच्छाद मी

उस्फूर्त, उत्कट भाव हे
सृजनात जडले नाव हे
त्याने दिलेली संपदा,
त्या कौतुकाची दाद मी 

Monday, November 21, 2011

संचारबंदी

व्यथेच्या पहाऱ्यात आनंद बंदी
तटाभोवती यातनांची शिबंदी

खुशालीत मी, दु:ख वाढीव लाभे
भले विश्व सोसेल दुष्काळ, मंदी

जगावे कसे? श्वास कैदेत आहे
मरावे कसे? जीव देण्यास बंदी

खुलासे नको रे, दिलासाच दे ना
जरा ऐक आक्रंदने मुक्तछंदी

फुले त्रासलेली, कळ्या गांजलेल्या
उदासीन झाडे, ऋतू जायबंदी

कुणी कापले दोर माघारण्याचे?
कडेलोट व्हावा, अशी ही बुलंदी

मनाच्या महाली सदाची अशांती,
किती वाढवू रोज संचारबंदी ?

Sunday, November 20, 2011

धुके

वेढून जिवाला कसले दाट धुके,
आभास सुखाचे, फसवे भास फुके
वाऱ्यासह येती चकवे का भलते ?
नित्याचिच आहे, तरिही वाट चुके !

आर्त

घेऊन करांत आसवांची जपमाळ
मी रोज तुला स्मरून हा कंठिन काळ
जाईन इथून त्या क्षणाला तू दिसशील,
स्वीकार अबोल आर्त, हे दीनदयाळ !

संग

हा बंध कधी जुळला, नकळे
हा छंद कधी जडला, नकळे
मी मोहरले सुकता सुकता,
की संग तुझा घडला, नकळे !

काच

ज्याला जितके मिळायचे, सर्व मिळेल
जेव्हा अवधी सरेल, काही न उरेल
काचेस किती जरी जिवापाड जपाल,
हातून अजाणता अनायास फुटेल 

करुणा

काळोख तुझ्या मनातला आज सरेल
एकेक चिरा प्रकाश लेवून सजेल
जाता उजळून वाट आशा फुलतील,
त्याची करुणा तुझ्याच दारात झरेल !

वाऱ्यावरची वरात

श्वासासरशी नवीनवीशी वळणे
वाटेवर या अटीतटीचे पळणे
हे जीवन की वरात वाऱ्यावरची ?
गात्रे थकता क्षणाक्षणाला ढळणे !

जे ते सरले

पाण्यावरचे तरंग कोणी जपले?
ज्योतीवर ते पतंग वेडे जळले
काळापुढती कुणी न जाई कधिही,
काही नसते अभंग, जे ते सरले !

Saturday, November 19, 2011

असेल

आभाळ ढगांच्या कह्यात आहे? असेल
झाकोळ धुक्याचे उदास आहे? असेल
संगीत सरींचे असेल दु:खी, भकास
माझे मन आहे सुखात, आहे, असेल !

अज्ञाताचा खेळ

हातात नसे वेड्या काळाचा मेळ
जो तो जपतो का ज्याची-त्याची वेळ ?
होईल कधी कोणाचा येथे नाश,
जाणे न कुणी हा अज्ञाताचा खेळ !

खुशाल

तू आंदण आभाळाला माग खुशाल
पी सूर्यकणांची सारी आग खुशाल
घेऊन श्रमांची ओझी चालुन वाट,
रात्री सृजनाच्या स्वप्नी जाग खुशाल 

शिकारी

आयुष्य दिवास्वप्नांचा पेटारा
झाकून किती ठेवावा तो सारा ?
आलाच शिकारी काळाचा पक्षी
रात्री-दिवसा कानोसा घेणारा !

रंग नवा

येणार पुन्हा येथे बेभान हवा
सांभाळ तुझ्या आशेचा मंद दिवा
जाईल तुफानाची संपून तृषा,
तेव्हाच मनाला दे तू रंग नवा


Thursday, November 17, 2011

पुन्हा नव्याने

मनाप्रमाणे घडी बसावी पुन्हा नव्याने
जुनीच नाती जुळून यावी पुन्हा नव्याने

कणाकणाला कवेत घेण्या बहार यावी,
सुक्या डहाळीत जान यावी पुन्हा नव्याने

अजूनही ती तिच्यात नाही, अलिप्त आहे
तिला तिची ओढ जाणवावी पुन्हा नव्याने

पुन्हा घुमावी खुळावणारी सुरेल गाणी,
अबोल वाणीस जाग यावी पुन्हा नव्याने

कुणास ठावे, असेल काही मनात त्याच्या,
मलाच माझी कथा कळावी पुन्हा नव्याने

निळ्या नभाचे ठसे-वसे ओंजळीत यावे,
दयाघनाची कृपा झरावी पुन्हा नव्याने

नकोनकोसा प्रवास येथेच थांबवावा,
हवीहवीशी दिशा धरावी पुन्हा नव्याने !

Monday, November 7, 2011

माग


त्या सावळ्या सख्याचा कोठून माग घ्यावा ?
शब्दांत शोधता मी अर्थात तो असावा !

यमुना, कदंब, धेनू, नवनीत, रासलीला
का मोरपीस अजुनी कुरवाळते दिठीला 
मनगोकुळात घुमतो त्याचा सुरेल पावा 

ते रूप लाघवी मी काव्यात गुंतवावे
तालासुरांत त्याला गुंफून नित्य गावे
वाटे, परी उडे तो भारी खट्याळ रावा !

माळून कौतुकाने वेणीत चांदराती 
मी वाटुली पहावी उजळून नेत्रवाती 
तो खोडसाळ वारा, दारावरून जावा !

भासात मी जगावे, ध्यासात दंग व्हावे
लावून आस वेडी ज्योतीपरी जळावे
त्याने उगा छळावे, करुनी कुटील कावा 

असतो सभोवताली तरिही कुठे दिसेना
माझ्याच अंतरी तो, नेत्रांत का ठसेना ?
स्वप्नात भेटणारा सत्यात का नसावा ?

[मराठी कविता समूहाच्या ई-दिवाळी अंक-२ मध्ये पूर्वप्रकाशित]

Friday, November 4, 2011

भेटते, हरवून जाते

भेटण्याच्या चाहुलींनी एवढी हरखून जाते,
रोज त्याच्या कल्पनांना भेटते, हरवून जाते

आसमंती धून मुरलीची, मनाने गोकुळी मी
भेटलो जेथे कधी, तेथे पुन्हा जाते खुळी मी
मोरपंखी आठवांना भेटते, हरवून जाते

लाजवंती प्रीत माझी स्वप्नझूला झुलत जाई
रंगुनी हलकेच हाती हळुहळू जी खुलत जाई
शकुनमेंदीच्या क्षणांना भेटते, हरवून जाते

सप्तरंगी धुंद गीते घेरती अलवार वेळी
तन तरंगे, मनहि रंगे चांदण्याच्या धुंद मेळी
राजवर्खी सावल्यांना भेटते, हरवून जाते 

Monday, October 31, 2011

हार

तसेही न्यायचे काहीच नाही पार जाताना
तुला देईन मी सारे तुझे साभार जाताना

जरा पाहून एकाकी जिवाला घेरती छाया
निराधारास या देशील का आधार जाताना ?

अरे, आता उपेक्षेच्या व्रणांना लिंपले होते,
नको मारूस प्रेमाने, कशाला वार जाताना ?

विसंवादीच होते ना तुझेही सूर माझ्याशी,
जुळावी आज का माझ्या मनाची तार जाताना ?

जरी वाटेत त्याच्या आर्जवांनी घातल्या हाका,
नको, नाहीच आता घ्यायची माघार जाताना

मिळावी ना फुकाची वाहवा, होती अपेक्षा ही
अपेक्षाभंग व्हावा, एवढा सत्कार जाताना ?

पुरे आयुष्य काट्यांनी जरी जोपासले होते,
मिळाले केवढे सारे फुलांचे हार जाताना !

Saturday, October 29, 2011

तुझी आठवण


मनात भरते एक रितेपण
संध्याकाळी तुझी आठवण

तुझी धावती भेट अचानक,
मोहरलेले ते अपुरे क्षण

वरवरचे ते कुशल सांगणे,
उदास तूही, उदास मी पण !

गूज मनीचे मनी राहिले,
कसले ते अधुरे संभाषण ?

निरोप घेता मळभ दाटले
धूसरले क्षितिजाचे अंगण

अवचित येणे, नकळत जाणे
असे जसे वळवाचे शिंपण !

तुझ्याचसाठी कातरवेळी
अजुन बरसतो नयनी श्रावण

हळव्या रात्री चंद्र जागतो
तुझ्या स्मृतींचे घेउन दर्पण !

- क्रांति

[मायबोली हितगुज दिवाळी अंक २०११ इथे पूर्वप्रकाशित]

Friday, October 28, 2011

काही सुचले नाही तेव्हा

काही सुचले नाही तेव्हा
नाव तुझे कोरले ढगांनी
आभाळाच्या निळ्या पटावर

काही सुचले नाही तेव्हा
काहीबाही बोलत बसले,
कधी मनातिल, कधी मनावर

काही सुचले नाही तेव्हा
प्रवाहात सोडल्या लकेरी,
बुडून गेली सुरांत घागर

काही सुचले नाही तेव्हा
पापणीत अडवून ठेवला
उफाळणारा प्रशांत सागर

काही सुचले नाही तेव्हा
गुंफायाला दिले मनाला
आठवणींचे मणी पसाभर

काही सुचले नाही तेव्हा
दोघे दोन दिशांना वळले,
पुनव फिकटशी, चंद्र अनावर 

Saturday, October 22, 2011

हरवून जायचे का?

ये, चांदण्यात थोडे हरवून जायचे का?
झाकोळल्या स्मृतींना उजळून घ्यायचे का?

मागे कधीतरी हे तारे मुठीत होते
साधेच बोलणेही तेव्हा सुनीत होते
डोळ्यांत भावनांचे हळुवार गीत होते
त्या लोपल्या सुरांना मिळवून गायचे का?

स्पर्शात पारिजाताचा मुग्ध भास हळवा
ती तरल स्पंदने अन् प्रत्येक श्वास हळवा
होता परस्परांचा सहवास खास हळवा
तो काळ साद देतो, परतून जायचे का?

भावूक आर्जवांची होती सुरेल गाणी
लाडीक विभ्रमांची ती आगळी कहाणी
आता उरे दुरावा, डोळ्यांत थेंब पाणी
हास्यात आसवांना बदलून द्यायचे का?

सुख पाहिले जरासे, मन मोहरून गेले
तेही क्षणांत दोघांना ठोकरून गेले
वाळूत बांधलेले घर ओसरून गेले
चल, शिंपले स्मृतींचे जमवून न्यायचे का?

[पूर्वप्रकाशन - मोगरा फुलला ई-दिवाळी अंक २०११]

Thursday, October 20, 2011

आई

निदा फ़ाजली यांच्या कवितेचा स्वैर भावानुवाद

ज्वारीची ताजी भाकर, वर खमंग चटणी तशीच आई
चूल-बोळकी, पोतेरे, सांडशी, फुंकणी तशीच आई

कळकाच्या खाटेवर लेटुन कानोसा घे जाता-येता
जाग-निजेच्या सीमेवरची दुपार थकली, तशीच आई

चिमण्यांचा चिवचिवाट घुमवी राधेकृष्णा, अल्ला-हो-अक्बर
आरवता कोंबडा घराची कडी निखळती तशीच आई

बहीण, शेजारीण, बायको, लेक अशी विखुरली एकटी,
दिसभर दोरीवरुन चालते पोर गोमटी तशीच आई

दिला वाटुनी तोंडवळा, डोळे अन् कोठे स्वतः हरवली
जीर्ण, जुन्याशा अल्बमातली अल्लड मुलगी तशीच आई


आणि ही मूळ कविता

बेसन की सोंधी रोटी पर खट्टी चटनी जैसी माँ ,

याद आता है चौका-बासन, चिमटा फुँकनी जैसी माँ ।


बाँस की खुर्री खाट के ऊपर हर आहट पर कान धरे ,

आधी सोई आधी जागी थकी दुपहरी जैसी माँ ।


चिड़ियों के चहकार में गूँजे राधा-मोहन अली-अली ,

मुर्गे की आवाज़ से खुलती, घर की कुंड़ी जैसी माँ ।


बीवी, बेटी, बहन, पड़ोसन थोड़ी-थोड़ी सी सब में ,

दिन भर इक रस्सी के ऊपर चलती नटनी जैसी मां ।


बाँट के अपना चेहरा, माथा, आँखें जाने कहाँ गई ,

फटे पुराने इक अलबम में चंचल लड़की जैसी माँ ।



निदा फाजली

Sunday, October 9, 2011

धर्मशाळा

काळ काही गूढ सांगे, ते इशारे ओळखावे हे बरे
राहिले काही न सांगावे असे, मी मूक व्हावे हे बरे

गोठले ओठांत काही, आटले डोळ्यांत काही भाबडे
भाव ते जाणून कोणी घ्यायच्या आधी झरावे, हे बरे

गोपिकांना गुंगवी जो, तोच पार्था कर्मदीक्षा देतसे,
भावना-कर्तव्य यांचे पारडे समतोल व्हावे, हे बरे

बंधने झाली सुखाची आणि आशा वाट रोखाया उभी
आज साऱ्या त्या तुटाव्या शृंखला, बेबंद व्हावे हे बरे

आळवावे मी तुला छेडून वीणा आर्ततेने ज्या क्षणी
दैवयोगे त्या क्षणी माझ्या सभोती तू असावे हे बरे

श्वास कोंडावा तसे संदिग्धसे दाटून आलेले धुके
ओसरावे, कोसळावे, मोकळे आभाळ व्हावे हे बरे

ही कुडीची धर्मशाळा सोडण्याची वेळ आली वाटते,
पाखराने पिंजऱ्याचा मोह त्यागावा, उडावे हे बरे !

Sunday, October 2, 2011

उबारा


ज्या क्षणी सोडले किनाऱ्याला, 
वादळे धावली सहाऱ्याला 

झेप ही आजची, उद्यासाठी 
एक खोपा हवा निवाऱ्याला

चूक होती तुझ्या बटांचीही,
बोल लावू नकोस वाऱ्याला ! 

सांडले सौख्य ओंजळीमधले
मी कसे वेचणार पाऱ्याला?

सावली स्थान जाणते माझे,
ग्रासते नेमक्याच ताऱ्याला! 

गोठला जन्म, या क्षणी लाभो 
कूस मृत्यू तुझी उबाऱ्याला

Friday, September 30, 2011

पाहुणी

नवरात्र जागवित आली घरी पाहुणी
माय अंबिका देखणी

मांडते मी चंदनी पाट
काय आईचा वर्णू थाट
भरजरी कुसुंबी काठ, हिरवी पैठणी
माय अंबिका देखणी

गळा शोभे माळ पुतळ्यांची
कानी कुडी मोती-पोवळ्यांची
पैंजणे सोनसाखळ्यांची, रत्ने कंकणी
माय अंबिका देखणी

साज सोन्याचा बावनकशी
चंद्रहार, वजरटिक, ठुशी
हिरकणी शोभली कशी सोन्याच्या कोंदणी
माय अंबिका देखणी

अंबा जगतजननी माउली
आली शकुनाच्या पाउली
नित्य राहो तुझी सावली माझ्या ग अंगणी
माय अंबिका देखणी 

Sunday, September 25, 2011

ध्यासपर्व


उंबरा नाही तुझा आला कधी ओलांडता
काळ आला न्यायला, दारात झाला थांबता
मान झुकवुन जी हुजूरी फक्त केली नेहमी,
हक्क नाही जाणले, नाहीच आले भांडता
विस्कटावे लागले धागे पुरे गोफातले
एकदा सुटल्या, पुन्हा गाठी न आल्या बांधता
धाडसाने घातली मीही उडी, पण शेवटी
कोठडी दैवात आली, सप्तसागर लांघता
हरवली स्वप्ने किती अन् फाटली नाती किती?
विखुरले मी एकटी हे शोधता, ते सांधता
केवढी अनमोल होती तू दिलेली आसवे,
शिंपल्यांनी कैद केली पापणीतुन सांडता
एवढा संदिग्ध नव्हता प्रश्न मी केला तुला,
ध्यासपर्वाची कधी होणार आहे सांगता?

Saturday, September 24, 2011

लेक लाडकी



जशी सायलीची कळी, सोनचाफ्याची पाकळी
तशी नाजूक, देखणी माझी लेक सोनसळी

यावी पुनवेच्या राती जशी शकुनचाहूल,
तसं अंगणात माझ्या तिचं इवलं पाऊल

हसू तिचं जशी बरसावी वळवाची सर,
चांदण्याची गोड खळी गोबऱ्याशा गालांवर

ओठी घेऊन आली ती गोड चैतन्याची गाणी
जसं पहाटेचं स्वप्न, जशी परीची कहाणी 

लाडाकोडात वाढली माझी लेक कौतुकाची,
आली जाण छकुलीला मायबापाच्या सुखाची

बरोबरीनं राबते लेक घरादारासाठी
अडचणीला उभी ही, जशी जगदंबा पाठी!

कधी दुखलं काळीज, तिच्या हास्याचा उपाय
लेक होते कधी कधी माय-पित्याचीच माय!

किती गुणाची ही पोर, आहे नक्षत्र की परी?
उद्या उडून जायची कुणा परक्याच्या घरी

जरी घोर आज लागे मायबापाच्या मनाला,
कन्या परक्याचं धन, द्यावं लागे ज्याचं त्याला!

देवा, माझ्या चिमणीला लाभो सुखाचं  सासर,
मिळो अतोनात प्रेम, देई एवढाच वर 

औक्ष लाभू दे उदंड, व्हावी नभाहून मोठी
जन्मोजन्मी लेक होऊन ती यावी माझ्या पोटी!

Tuesday, September 20, 2011

संभव

मनासारखे घडतच नाही, म्हणून इतके अकांडतांडव?
कशास त्याची वाट पहावी, जे घडणे आहेच असंभव?

बुद्धी सांगे स्थितप्रज्ञ हो, मन गुणगुणते हवे तसे कर!
मन-बुद्धीच्या द्वंद्वामध्ये एकदा तरी मनास जिंकव

रंग, कुंचला, कोरा कागद बघून हाती गगन बोलले,
'किती तोकडे चित्र काढशिल? घे, या साऱ्या दिशाच रंगव!'

भूतकाळ सरकत्या सावल्या, भविष्य वाळूवरचे मृगजळ
वर्तमान अनमोल देणगी, तुझी संपदा त्यातच गुंतव

जेव्हा जेव्हा तिला दिली मी मात, बोलली चिडून नियती,
'वजीर कुठला, प्यादे कुठले, आधी या वादाला संपव!'

अहंकार उन्मत्त गर्जला, 'मी हे केले, मी ते केले'
हसून मी इतकेच बोलले, 'जा, जात्या काळाला थांबव!'

माझ्या नसण्यावर केव्हाचे शिक्कामोर्तब झाले आहे,
आता उरला केवळ माझ्या नसूनही असण्याचा संभव!

Sunday, September 18, 2011

गुपित

कालिंदीच्या प्रवाहात गंध-फुलांचे ओघळ
त्याची प्राजक्ताची, तिची देवचाफ्याची ओंजळ

त्याची गुलाबी स्पंदने, तिची अबोली बंधने
त्याच्या दिठीत आभाळ, तिच्या मुठीत चांदणे

त्याचं मोगऱ्याचं हसू, तिची जाई-जुई लाज
त्याच्या मुरलीची तान, तिच्या नूपुरांचा साज

त्याची गोकर्णी निळाई, तिची केतकीची काया,
सोनसळी गौरकांती, तरी सावळ्याची छाया

निशिगंध तुरे त्याचे, तिचा बकुळगजरा
तिची झुकली पापणी, त्याच्या आर्जवी नजरा

फुलाफुलातून त्यांचे उलगडते गुपित,
जन्मजन्मीचे अद्वैत त्यांची फुलवंती प्रीत 

Saturday, September 17, 2011

तुझी भेट व्हावी असे वाटले

तुझी भेट व्हावी असे वाटले अन् तुझ्या आठवांचे थवे हासले
पिसारे किती सप्तरंगी क्षणांचे मनाच्या रित्या अंगणी नाचले

तुझी भेट व्हावी असे वाटले, मी तुझी वाट शोधीत आले खरी,
न वारा तुझा की न चाहूल आली तुझी, फक्त डोळ्यांत आल्या सरी

तुझी भेट व्हावी असे वाटले तोच आला तुझ्या वेणुचा नाद रे,
खरा तो असे की असे भास, काही कळेना मला, घाल तू साद रे

तुझी भेट व्हावी असे वाटले त्या क्षणी भेट झालीच नाही कधी,
किती वाट पाहू इथे एकटी मी? तुझा अंत ना पार लागे कधी!

तुझी भेट व्हावी असे वाटले की मनाच्या तळाशी जरा वाकते,
तुला पाहते, बोलते मी तुझ्याशी, क्षणी चोरकप्पा पुन्हा झाकते!

तुझी भेट व्हावी असे वाटले, एवढी का न आशा जगाया पुरी?
तुला भेटण्याची पदे आळवावी सख्या, जोवरी श्वास आहे उरी!

Friday, September 16, 2011

दे

दे चंद्र जडवुन गोंदणी अन् चांदण्यांची माळ दे
संध्याछटांनी रंगलेले भर्जरी आभाळ दे

ये एकदा, माझी खुळी आशा मला वेडावते
मनपाखरू माझे तुझ्या वाटेकडे झेपावते
कोमेजल्या, विझल्या दिठीला गर्द हिरवा माळ दे

प्राजक्त माझ्या अंगणी आला तुझ्या बागेतला
माझ्या व्यथेचा हातही त्यानेच हाती घेतला
दे बहर तो फिरुनी मला, तो गंधभरला काळ दे

नाहीस तू जवळी तरी जपले तुझे आभासही
सांभाळली आहे उराशी एक वेडी आसही
आयुष्य देते मी तुला, तू एक संध्याकाळ दे 

Wednesday, September 14, 2011

दिलासा

श्वास घेऊ दे जरासा पावसाला
तू बरस अन् दे दिलासा पावसाला

एकटीला तो कधी भिजवीत नाही
संग त्याचाही हवासा पावसाला

दाटण्याआधी कसा बरसून गेला?
धीर नाही एवढासा पावसाला!

चिंब भिजवावे मनाला आसवांनी,
अन् विचारावा खुलासा पावसाला?

वाटतो का आज थोडा फिकटलेला?
रंग देऊ या नवासा पावसाला!

Tuesday, September 13, 2011

गौरितनय

लंबोदर, शूर्पकर्ण, अमित, विनय
भालचंद्र, धूम्रवर्ण, गौरितनय ||धृ||

ब्रह्मतत्व तूच, तूच आत्मरूप
वाणीरूप, नामरूप, जीवरूप
अद्वितीय, ज्ञानरूप, मंगलमय ||१||

त्रिविधशक्तिरूप तूच, तू गुणेश,
उत्पत्ती, स्थिति, लय तू, श्रीगणेश
पाशांकुश धारिसी हे सांबतनय ||२||

तीन काल, तीन देह आणि त्रिगुण
यांपरता तू, निर्गुण आणि सगुण
ओंकारा, तारि भक्त देत अभय ||३||

Saturday, September 10, 2011

शून्य

म्हणायला जगणे होते पण जागोजागी मरणे होती
मरणानंतर एक तरी, जगताना लाखो सरणे होती

नदी कधीही सुसाटून वाहिलीच नाही मुक्तपणाने
तिच्याभोवती कायम दारे, भिंती, बांध नि धरणे होती

जीवनात जे जे घडले ते नव्हते कौतुक करण्याजोगे,
पूर्वसुरींच्या वाटांची ती फक्त अंध अनुकरणे होती

अशी संहिता लिहिली त्याने, सुधारणेला जागा नव्हती
टिंबांनी संवाद साधला, रिकामीच अवतरणे होती

अवतीभवती कुणीच नव्हते, तरी कधी नव्हते एकाकी,
हरेक अवघड वळणावरती सोबत हळवी स्मरणे होती

काय कशातुन उणे करावे? क्षणही नाही जमेस आता,
शून्य शेवटी हाती आले, चुकलेली समिकरणे होती!

Wednesday, September 7, 2011

चिरवेदना

मनभर उदासीचा कसा लपेल चेहरा?
असं मळभ की आत्ता कोसळेल झरझरा

आपल्यात असूनही आपल्यापासून दूर
कुणी विचारता "आज काही वेगळाच नूर?"

"काही नाही, सहजच!" हसू उसनं बोलतं,
मुकेपण उगाचच मूठ झाकली खोलतं!

काळजात खोलवर काही घुमे मंद मंद
कसे जुळून येतात नकळत मर्मबंध?

भाव आपले अचूक त्यांना कसे कळतात?
आपल्याच व्यथा त्यांच्या शब्दांतून ढळतात?

सांज-संधिप्रकाशाचं चिरवेदनेचं नातं,
जीवघेण्या सन्नाट्याचं गुलजार गीत गातं

"बस एक चुप सी लगी है,
नहीं, उदास नहीं !
कहीं पे सांस रुकी है,
नहीं, उदास नहीं!"

http://www.youtube.com/watch?v=NJeeZwBn70M

तुझी भेट व्हावी

तुझी भेट व्हावी धुक्याच्या महाली
धुक्याला रुप्याची चढावी झळाळी
जरीपैठणी लेवुनी रात यावी
खळी चांदणी, चंद्र गोंदून भाळी

तुझी भेट व्हावी, जसे स्वप्न माझे
फुलांच्या सुगंधात न्हाऊन यावे
सुरांनी तुझा गोडवा वेचुनी अन्
तुझे गीत बेभान होऊन गावे

तुझी भेट व्हावी पहाटेस, जेव्हा
निळा मोर नाचेल दारात माझ्या
तुझ्या चाहुलींच्या बनातील वारा
नवे गूज सांगेल कानात माझ्या

तुझी भेट व्हावी, जशा पावरीच्या
घुमाव्यात गोकूळ वेढीत ताना
कदंबास बांधून झोके झुलावे,
तुझ्या कृष्णडोही मला पाहताना

तुझी भेट व्हावी अशा सांजवेळी
मला पैल माझा खुणावेल जेव्हा,
तुझ्या आठवांचा उबारा मिळावा
भवातून मी पार होईन तेव्हा

शब्दावली



सरू सिंघल यांच्या या रचनेचा स्वैर भावानुवाद
उदासीत रेंगाळणाऱ्या दिसाला रवाना कराया किती यातना
निशेच्या दुशालेत जेव्हा जराशी मनाला हवी वाटते सांत्वना,
पिसाटून फिरता इथे अन् तिथे या खुळ्यासारख्या कल्पना, भावना,
रित्या जीवनाला सुखाने फुलाया दिले तूच सौंदर्य अन् चेतना

कधी दूर गेलास टाकून जेव्हा मला एकटीला लळा लावुनी
तुझे चित्र, छाया उराशी धरूनी, तुला शोधता रोज भांबावुनी
इथेही, तिथेही, कुठेही, कधीही तुला पाहण्याची असोशी मनी,
खरे रूप-लावण्य या जीवनाचे मला दाविले तूच स्वप्नांतुनी

जसे भंगले शिल्प कोणी त्यजावे, तसे त्यागता या जगाने मला,
रिती, सुन्न झाले; मुकी, खिन्न झाले, मिळे धूळ-मातीत जैसी कला
करावी न चिंता, न पर्वा कशाची, कधी मी कमी ना गणावे मला,
म्हणूनी दिली तू तुझी दिव्य वाणी, अलौकीक शब्दावली ही मला!



आणि ही मूळ कविता
After a long tiring day,
When my heart seeks consoling,
In the night,
When my views are strolling,
To make me live,
You create beauty in life.

Sometimes, when you're away,
My skin feels bare.
Cuddling myself with your photo,
I look for you everywhere.
To tell me life is better than it seems,
You create beauty in dreams.

When the world makes me dumb-struck,
And I sit like a neglect art, ground struck.
To tell me not to care afterwards,
You create beauty in words.
- Saru Singhal

Thursday, August 25, 2011

डाव

गुलजार यांच्या "खुदा" या रचनेचा स्वैर भावानुवाद करण्याचा माझा प्रयत्न


गगनपटावर डाव मांडला, ओढलेस खेळात मला
घुमता पट अन् अगम्य खेळी, मुळीच रस ना त्यात मला!

सूर्य मांडला घरात काळ्या, तुला वाटले विझेन मी,
दीप उजळला मी, जो दावी वाटा अंधारात मला

तुझा वादळी सागर माझ्या अस्तित्वाला गिळताना
एक चिमुकली पुण्याईची नाव तारते त्यात मला!

काळाची सरकवुन सोंगटी घेसी का अंदाज उगा?
तोडुन काळाच्या बेड्यांना मौज मिळे जगण्यात मला

चमत्कार दाखवून माझे आत्मतेज मिटवू बघसी,
तुझा चंद्र जिंकला पहा मी, कसली देशी मात मला?

शह मृत्यूचा दिला, वाटले तुला, "चला, हरला आता!"
देह सोडला मी, वाचविला आत्मा, भय ना घात मला!

घुमव पुन्हा पट, मांड सोंगट्या, अन् माझीही चाल पहा,
बघेन मीही तुझी कुशलता, आता दे ना मात मला!



******** मूळ कविता अशी आहे :

"खुदा"
.

पूरे का पूरा आकाश घुमा कर बाज़ी देखी मैने

काले घर में सूरज चलके,
तुमने शायद सोचा था
मेरे सब मोहरे पिट जायेंगे.
मैने एक चराग जलाकर रोशनी कर ली,
अपना रस्ता खोल लिया..

तुमने एक समन्दर हाथ में लेकर मुझपे ढेल दिया,
मैने नोह की कश्ति उस के ऊपर रख दी

काल चला तुमने और मेरी जानिब देखा,
मैने काल को तोड़कर,
लम्हा लम्हा जीना सीख लिया

मेरी खुदी को मारना चाहा
तुमने चन्द चमत्कारों से
और मेरे एक प्यादे ने चलते चलते
तेरा चांद का मोहरा मार लिया

मौत की शह देकर तुमने समझा था अब
तो मात हुई
मैने जिस्म का खोल उतारकर सौंप
दिया,
और रूह बचा ली

पूरे का पूरा आकाश घुमा कर अब
तुम देखो बाज़ी...

- गुलज़ार

Thursday, August 11, 2011

गुणाकार

कटू बोलला तो, तसे फार नाही
जिव्हारी रुतावा, असा वार नाही

जरी मागते मी, मला खंत नाही,
इथे सांग ना, कोण लाचार नाही?

उसासू नको तू, तुझ्या आठवांचा
उदासीत माझ्या पुढाकार नाही !

करू काय मी या मुक्या पावसाचे?
तुझ्यासारखा तो धुवांधार नाही!

तुझे दु:ख आले तिच्या सोबतीला,
व्यथा आज माझी निराधार नाही

दशांशात भागून शून्यात बाकी,
सुखाच्या नशीबी गुणाकार नाही!


Tuesday, August 9, 2011

भटियार

पहाटवारा सांगत होता हळूच कानी,
"इथे-तिथे विखुरल्या चांदण्या वेचत आलो
अन् वेलींच्या कुशीत त्यांना ठेवत आलो
पानाफुलांच्या रांगोळ्या मी रेखत आलो
मंजुळवाणी किलबिलगाणी छेडत आलो"

पहाटवारा सांगत होता दडून  पानी,
"रात्री रडल्या कळ्या, आसवे दहिवर झाली
स्फुंदुन स्फुंदुन गालांवर चढलेली लाली
परागात अन् पाकळ्यांमध्ये उतरून आली
खुलली, हसली आणि कळ्यांची फुलेच झाली!"

पहाटवारा सांगत होता तुझ्या सुरांनी,
"जाता जाता चंद्राने गंधार मांडला
अलगद रिषभाभवती कोमल नूर सांडला
षड्ज, निषाद लहरता मध्यम त्यांत दंगला
पंचम, धैवत गुंफत बघ भटियार रंगला"


Saturday, July 30, 2011

देणगी

दैवयोगे देणगी दोघांस काही लाभली,
चांदणे त्याला, मला त्या चांदण्याची सावली

वेढता त्याच्या दिठीने जागल्या संवेदना,
जाणिवा झंकारल्या अन् स्पंदने नादावली

बोललो जागेपणी झोपेत बोलावे तसे,
काल झाली भेट ती स्वप्नातली का वाटली?

ही फुले, ही वेल कुठली? गंध नवखा कोणता?
बोलला, "कविता तुझी बागेत माझ्या लावली!"

मी म्हणाले, "भेट काही तू मला नाही दिली"
एक गाणे ठेवले, अन् मूठ माझी झाकली!

Wednesday, July 27, 2011

बहाणे

तसे फार नाही, न होते तुला मागण्यासारखे
तरी शोधले तू बहाणे किती टाळण्यासारखे

कुणी कापले पंख आभाळ देऊन झेपावण्या?
दुजे पाप नाही अशी बंधने लादण्यासारखे

कसे अन् किती काळ न्यावे निभावून मी, सांग ना
असे काय आहे इथे एवढे भावण्यासारखे?

किती वाद, चर्चा, भल्या अन् बुऱ्या बातम्या रंगल्या,
गुन्हेगार आयुष्य होते खरे गाजण्यासारखे!

खुल्या पुस्तकासारखी आज झाली मनाची दशा,
नसे या कहाणीत काहीच रे झाकण्यासारखे!

Monday, July 25, 2011

अन् दिवस सरतसे झराझरा

स्व. हरिवंशराय बच्चन यांच्या 'दिन जल्दी जल्दी ढलता है' या कवितेचा स्वैर भावानुवाद.


वाटेत न यावी रात कुठे
मुक्काम तसाही दूर कुठे?
हे जाणून थकला वाटसरू पाउले उचलतो भराभरा
अन् दिवस सरतसे झराझरा

असतील पिले आतुर, कातर
घरट्यातून नजरा वाटेवर
ही माया देते पंखांना बळ आणि सांगते, ‘त्वरा करा!’
अन् दिवस सरतसे झराझरा

आतूर कोण माझ्यासाठी?
व्याकुळ होऊ कोणासाठी?
मन कळवळते, पाउल अडते, टोचणी उराशी जराजरा
अन् दिवस सरतसे झराझरा



आणि ही मूळ कविता 


दिन जल्दी-जल्दी ढलता है!


हो जाय न पथ में रात कहीं,
मंज़िल भी तो है दूर नहीं -
यह सोच थका दिन का पंथी भी जल्दी-जल्दी चलता है!
दिन जल्दी-जल्दी ढलता है!

बच्चे प्रत्याशा में होंगे,
नीड़ों से झाँक रहे होंगे -
यह ध्यान परों में चिड़ियों के भरता कितनी चंचलता है!
दिन जल्दी-जल्दी ढलता है!

मुझसे मिलने को कौन विकल?
मैं होऊँ किसके हित चंचल? -
यह प्रश्न शिथिल करता पद को, भरता उर में विह्वलता है!
दिन जल्दी-जल्दी ढलता है!


- हरिवंशराय बच्चन

Thursday, July 14, 2011

वाटा भुलावणाऱ्या

वाटा भुलावणाऱ्या तू टाळ पावसाच्या 
नादी नकोस लागू ओढाळ पावसाच्या 

रेशीमधार झिरमिर पडद्यातला पिसारा 
दारी फुलून आला वेल्हाळ पावसाच्या 

मी ओंजळीत गोळा केली फुले सरींची 
केसांमध्ये लडी तूही माळ पावसाच्या

दाटून गच्च येते, काळे क्षणात होते 
संमोहनात येते आभाळ पावसाच्या

गाठून एकटीला भिजवून चिंब केले,
खोड्या तरी किती या नाठाळ पावसाच्या!

काचेवरील चित्रे थेंबांत रंगलेली,
वेड्या कलाकृती या सांभाळ पावसाच्या 

Monday, July 11, 2011

तुझ्याचसाठी मी लिहिलेली प्रीतीगीते सारी

साहिर लुधियानवी यांच्या फ़नकार या कवितेचा हा स्वैर भावानुवाद.

तुझ्याचसाठी मी लिहिलेली प्रीतीगीते सारी
अगतिकतेने आज आणली विकायला बाजारी

प्रीतीचे मंदिर ज्यांच्यावर बांधलेस, ती गाणी
लोक लावतिल त्यांची बोली, लिलाव होइल त्यांचा
चिंतन माझे, विचार माझे, काव्य-जाणिवा माझ्या,
होइल धातूच्या तुकड्यांनी मोल-भाव सार्‍यांचा

तुझ्याच व्यक्तित्वाशी निगडित असणार्‍या गीतांना
गरिबी माझी केवळ वस्तूमात्र जाणते आहे
तुझ्या रूप-रंगाच्या गाथा विसरुन आयुष्याची
भूक घरगुती गरजांची तक्रार मांडते आहे

कष्ट-कमाई यांची मी सांगड घालत असताना
काव्य-गीत ना माझे माझ्या संगे रहावयाचे
रूपसंपदा तुझी ठेव धनवानाची असताना
अशक्य केवळ तुझे चित्र मी जवळी जपावयाचे!

अगतिकतेने आज आणली विकायला बाजारी
तुझ्याचसाठी मी लिहिलेली प्रीतीगीते सारी


आणि ही मूळ कविता

फ़नकार
मैंने जो गीत तेरे प्यार की खातिर लिखे
आज उन गीतों को बाज़ार में ले आया हूँ...

आज दुकान पे नीलाम उठेगा उनका,
तूने जिन गीतों पर रख्खी थी मोहब्बत की असास...
आज चांदी की तराज़ू में तुलेगी हर चीज़,
मेरे अफ़कार, मेरी शायरी, मेरा एहसास...

जो तेरी ज़ात से मनसूब थे, उन गीतों को
मुफ़्लिसी, जिन्स बनाने पर उतर आई है...
भूख, तेरे रूख-ए-रंगीं के फ़सानों के इवज़
चंद आशीया-ए-ज़रूरत की तमन्नाई है...

देख इस अरसागह-ए-मेहनत-ओ-सरमाया में
मेरे नग़्में भी मेरे साथ नहीं रह सकते...
तेरे जल्वे किसी ज़रदार की मीरास सही,
तेरे खाके भी मेरे पास नहीं रह सकते...

आज उन गीतों को बाज़ार में ले आया हूँ
मैंने जो गीत तेरे प्यार की खातिर लिखे...

- साहिर लुधियानवी

Saturday, July 9, 2011

ती वादाला घाबरते!


कुणी म्हणे "ती खुळीच आहे! संवादाला घाबरते!"
ती वादाला घाबरते!
चर्चांचा पाऊस रंगतो, ती छत्रीतच बसुन रहाते
गलेलठ्ठ परिसंवादांचे द्वंद्व, धुमाळी दुरुन पहाते
कुणी म्हणे, "निर्बुद्ध, मठ्ठ ती, आस्वादाला घाबरते!"
ती वादाला घाबरते!
इवल्याशा कोशात स्वतःच्या गुंतुन करते काहीबाही
प्रवाहात झोकून द्यायचे तिला कधीही जमले नाही
कुणी म्हणे, "भित्री मुलखाची, उन्मादाला घाबरते!"
ती वादाला घाबरते!
समारंभ, सोहळे, मैफली याच्यापासुन अलिप्त असते,
तिच्याभोवती दाहक, जाचक रुढी-प्रथांचे कुंपण असते
कुणी म्हणे, "भलतीच घमेंडी, प्रतिसादाला घाबरते!"
ती वादाला घाबरते!

Friday, July 8, 2011

अर्थाने

भौतिकार्थाने सुखी अन् लौकिकार्थाने?
तृप्त अन् समृद्ध झालो फक्त अर्थाने!

याज्ञसेनी वंचनेची आहुती झाली,
द्रौपदीला जिंकले का व्यर्थ पार्थाने?

सावलीचे दैव पायाखालची माती,
सावली झालीस तूही त्याच अर्थाने 

जीवनाच्या वर्तुळाचा केंद्रबिंदू 'मी'
चालले आयुष्य झाकोळून स्वार्थाने

एवढी होती अपेक्षा [फोल ठरलेली]
वंचितांचे दु:ख जाणावे समर्थाने!

वाट थोडी वेगळी चोखाळण्या गेले,
हासली तेव्हाच नियती गूढ अर्थाने!

नकळत सुचलेलं, इथं तिथं सांडलेलं

अखंडित वाहे
आसवांची गंगा
येई रे श्रीरंगा
राधेसाठी!
***************
खेळ संचिताचा
तुझी माझी भेट
आता एक वाट
तुझी-माझी

***************
घर तुझे दूर
क्षितिजाच्या पार
केव्हा तू नेणार
मला घरी?

***************
छबी तुझी माझ्या
चित्तात रहाते
डोळ्यांत पहाते
प्रतिबिंब ॥

***************
सदा मनी राहो
एक तुझा छंद
त्यातच आनंद
पांडुरंगा

नकळत सुचलेलं, इथं तिथं सांडलेलं

साथ तुझी माझ्या
संचिताची ठेव
लेणे हे अहेव
सौभाग्याचे

**************
अजुनही वाजे
वृंदावनी वेणू
भारावल्या धेनू,
वृक्षवेली!

**************
राही सखे रूप
तुझे या मनात
जशी अंबरात
चंद्रकला!

**************
रूप तुझे राही
सदोदित मनी
हीच संजीवनी
वेड्या जीवा!

**************
तुझाच ग हात
सखे हाती यावा
श्रावण झरावा,
वैशाखात!

नकळत सुचलेलं, इथं तिथं सांडलेलं

सांडे जसा माझ्या 
अंगणी गारवा
छेडिती मारवा,
भास तुझे!
****************
सूर आठवा गाईल
तुझा माझा मुक्तछंद
धुंद, सुरेल, स्वच्छंद
प्रीतीगीत!

****************
अपूर्णतेचा ध्यास या मना,
पूर्णत्वाला अंत असे
अखंड, अक्षय आणि निरंतर,
अपूर्णतेची खंत नसे!

****************
भार होई देवा
जिवाला जिवाचा,
आता जाणिवांचा
अंत व्हावा!

****************
अंगणात नाचे माझ्या
खुळ्या पाखरांचा थवा
वृंदावनी सांजदिवा
तेवतसे शांत!


नकळत सुचलेलं, इथं तिथं सांडलेलं

येई आता पांडुरंगा
उजळीत अंतरंगा
झरा वाहू दे कृपेचा,
सुकते रे चंद्रभागा ॥
******************
वेदनांना आता
निरोप देऊ या
सुखाला घेऊ या
सोबतीला

******************
गगनात रोषणाई,
सजे पुनवेची रात
चंद्र पाहुणा दारात
साजिरा हा!

******************
तारकांचा शेला
पांघरून आली
रात्र धुंद झाली
चंद्रवेडी

******************
दर्शनाने धन्य
झाल्या नेत्रज्योती
आसुसली होती
माया वेडी

नकळत सुचलेलं, इथं तिथं सांडलेलं



शब्द ना ओठी वसे,
भाव ना नयनी ठसे
बिंब माझे पाहते मी,
रूप त्याचे का दिसे?

*****************
दिसशील तू
चंद्रात, तार्‍यांत,
खट्याळ वार्‍यात
तुझाच भास!

*****************
त्या कविता जातायेता
वळणावळणावर दिसती
प्रत्येक नव्या मुक्कामी
सोबतीस माझ्या असती

*****************
माझा मला नाही
वाटला आधार
तूच तारणार
जीवनाला

*****************
मानली मी देवा
एक तुझी सत्ता
आता माझा पत्ता
तुझे द्वार!

नकळत सुचलेलं, इथं तिथं सांडलेलं

मी हारलो जरासा,
सुस्कारलो जरासा,
चाहूल तुझी आली,
झंकारलो जरासा!
***************


न दिसे कुणा या
जिवाचा आकांत
वादळ हे शांत
व्हावे आता!

***************


धाव वेगी आता
सख्या पांडुरंगा
आसवांची गंगा
वाहीन चरणी !

***************


तुझिया हाती
अदृश्य दोरी
माझी चाकोरी
मला न दिसे

मला न दिसे
माझीच वाट
दिसे विराट
रूप साकार