श्रद्धांजली

तुझ्या सावल्यांच्या झुगारून बेड्या पुढे सर्व गेले सखेसोबती 

मला एकटीलाच जाऊ न देती, तुझ्या सावल्या झिंगती भोवती 

जसे काळरात्रीत दाटून यावे दिशांच्या मुखी वेदनांचे धुके,

तशी घेरते या जिवाला उदासी, भुलाव्यापरी वाट माझी चुके 

चरे काळजाला असे यातनांचे, जसा आरशातील पारा उडे 

असे मारले तू, रुतू लागले पावलोपावली वंचनांचे खडे 

किती सोसण्याचीच आरास मांडू, किती भोग माळू फुलासारखे ?

अशा बेगडी कौतुकांनीच झाले मला बावरीला जिणे पारखे 

अरे, आज आयुष्य अस्तास जाता सुखाची मिळे एकही ना घडी 

अशी हारताना मला पाहिले की तुला वाटते धन्यता केवढी !

तशीही पराभूत आहे कधीची, कशाला हवी वाच्यता नेहमी ?

तुझ्या जिंकण्याला मुकी संमती, तू पुढे जायचे आणि मागेच मी 

तुझ्या बंदिशाळेत मी एक कैदी, नसे अन्य काही मला स्थानही 

गुन्हेगार तू अन् सजा भोगते मी, तुला वास्तवाचे नसे भानही 

अती होत जाता हसू येत जावे, अशी शक्यताही कुठे राहते ?

अखेरीस माझ्याच शब्दांत गुंफून श्रद्धांजली मी मला वाहते !