पैल

अडे सूर्याचे पाऊल
सांज थोडी घुटमळे
परतीच्या वाटेवर 
हलकीशी मागे वळे

केशराला गालबोट 
तसे झाकोळून येते 
अशा कातरवेळेला 
जिणे अंगावर येते

सुन्न मनाचे अंगण
नाही क्षणभर रिते
कोन्याकोन्यात तेवती
आठवणींचे पलिते

फूल निर्माल्य होताना
देठ काळजात रुते
जुनी जखम नव्याने
तशी उमलून येते

नको नको वाटे आता
संग घराचा, दाराचा
किती धरणार लोभ
खचणाऱ्या आधाराचा?

वाटे बोलावते कुणी
पार क्षितिजापल्याड
उघडून अज्ञातात
नव्या घराचे कवाड

रात पसरण्याआधी
मला निघायला हवे
काळोखता पापण्यांत
कोण लावणार दिवे?

जरी एकाकी प्रवास,
तरी एकटी मी नाही
थोडे इथेच ठेवते,
सवे नेते खूप काही

श्वास संपता संपता
ऐल सोडण्याच्या क्षणी
पैल प्रवासात माझ्या
सोबतीला आठवणी