कळले नाही

फुलांतला का गंध रुतावा, कळले नाही
व्यथेसवे का स्नेह जुळावा, कळले नाही

अधांतरी अन् एकाकी टाकून मला का
हात तुझा हातून सुटावा, कळले नाही

गुन्हेगार तो असूनही 'बा-इज्जत' सुटला!
कुणी, कुठे दडपला पुरावा, कळले नाही

अजाणता मी त्याच्या वाटा तुडवित गेले,
कसला चकवा, कसा भुलावा, कळले नाही

अनोळखी मी, मलाच नाही कधी गवसले,
तुला कसा लागला सुगावा, कळले नाही

लाडक्या लेकीसाठी

सदैव माझ्या अवतीभवती नाचतेस तू
मनात माझ्या काय? मनाने वाचतेस तू

घरकुल इवले उजळत आलिस सोनपावली
लेक लाडकी, माझी आशा, सखी, सावली
दर्पणातली माझी प्रतिमा भासतेस तू

हिरवा चाफा दरवळतो तू रुणझुणताना
टपटपती प्राजक्तफुले तू गुणगुणताना
बकुळीच्या नाजुक गंधातुन हासतेस तू

कधी माय होते माझी अन मलाच जपते
मुसमुसते कधि, हलके माझ्या कुशीत लपते
गुपीत काही हळूच सांगुन लाजतेस तू

उदास होते, जेव्हा मी माझी ना उरते
आठवणींचे आभाळ नकळत भरते, झरते
थेंब थेंब अन पापणीमध्ये साचतेस तू

ग्रहण

जाळ नाही, धूर नाही, तरी काहीतरी जळतंय
एकूण एक हिरवं पान पिकल्यासारखं गळतंय
काय चुकलं, कळत नाही, इतकं मात्र कळतंय, ..... की
नको त्याच वाटेवर चाललंय भ्रमण!

कधी असं, कधी तसं, वाट्टेल तसं वागलंय,
स्वप्नांमागे धावून धावून मन थकलंय, भागलंय
कोण जाणे, याला कसलं भलतं खूळ लागलंय, ..... की
पिसाटल्या कल्पनांचं झालंय अतिक्रमण?

डोळ्यांच्या डोहातलं पाणी कसं आटतंय?
काळजाच्या आभाळात गच्च धुकं दाटतंय
राहून राहून जिवाला या असं काही वाटतंय, ..... की
आपलंच का आपल्याला लागलंय ग्रहण?