संभ्रम

सत्य जाणूनही कसे मन संभ्रमात होते?
माझ्या आयुष्याचे प्रश्न तुझ्या उत्तरात होते


काजळल्या रात्रींचेही भय वाटले ना कधी,
अंधाराला पेलण्याचे बळ चांदण्यात होते


फुले वेचता वेचता हात रक्ताळले तरी ,
काट्यांना फुलविण्याचे व्रत प्राक्तनात होते


डोळे मिटून घेताना अश्रू ओघळावे गाली ,
तुझे आमंत्रण तसे भिजल्या स्वरात होते


क्षितिजाला रोखणारी एक तरी वाट हवी,
आले हाताशी वाटता, दूर ते क्षणात होते


माझ्या नियतीने मला दिली शिकवण नवी,
कल्पनेतल्या गुन्ह्याची शिक्षा वास्तवात होते