ठेव

काळोखाच्या गर्तेत मी भोवंडत होते जेव्हा,
खुले होत गेले तेव्हा अंतर्मनाचे झरोके

दृष्टीहीनतेचे होते काही मोजकेच क्षण,
अनुभव विलक्षण, अंत:चक्षु उघडले

मनावेगळ्या मनात शांत, कृतज्ञसे भाव,
खोल अंधाराचा ठाव घेता वृत्ती प्रकाशल्या


काळोखाशी माझे नाते होते निमिषभराचे
तुझ्या प्रकाशघराचे दार खुले जन्मासाठी

हळूहळू फाके तेज आणि लोपला अंधार,
जसा स्वयंभू गंधार मूर्तरूप दृष्टीपुढे !

तुझ्या दिव्य देणगीचे कळो आले मोठेपण,
देवा, माझे खुजेपण फुका देई दोष तुला

हळुवार, अलगद जपल्यास नेत्रज्योती,
तुझ्या प्रसादाचे मोती पापण्यांच्या शिंपल्यात

माझ्यापाशी तुझी ठेव, तिची काळजी वाहीन,
नेत्ररूपाने राहीन माझ्या माघारी इथेच!