संचिताचे झरे

पुन्हा भारलेल्या दिशांतून वारा
खुळावून घेतो तुझ्या चाहुली
पुन्हा त्याच वेड्यापिशा आठवांच्या
घुमू लागती घागरी राउळी

उधाणून येते नदी आसवांची
भरे पापणीकाठ, दाटे गळा
भिजे काजळाच्या प्रवाहात काया
फुटे बांध, आवेग हो मोकळा

ऋचा वेदनांच्या, व्यथांचीच स्तोत्रे
अशी अग्निहोत्रे करावी किती?
जळे होमकुंडात हा जन्म सारा
धुरातून अव्यक्त रेखाकृती

कसा पावसाळा? रिती, कोरडी मी

तुझ्या अंगणी अन् सरींचे ऋतू,

मिटे आतल्याआत माझा पिसारा,

तुझ्या नृत्यकैफात बेभान तू 

तुझा चंद्र, तारे तुला वाहिले मी,
भलेही मला काजळी रात्र दे
तुझी पायरी अमृताने भिजू दे,
मला संचिताचे झरे मात्र दे!