काही सुचले नाही तेव्हा

काही सुचले नाही तेव्हा
नाव तुझे कोरले ढगांनी
आभाळाच्या निळ्या पटावर

काही सुचले नाही तेव्हा
काहीबाही बोलत बसले,
कधी मनातिल, कधी मनावर

काही सुचले नाही तेव्हा
प्रवाहात सोडल्या लकेरी,
बुडून गेली सुरांत घागर

काही सुचले नाही तेव्हा
पापणीत अडवून ठेवला
उफाळणारा प्रशांत सागर

काही सुचले नाही तेव्हा
गुंफायाला दिले मनाला
आठवणींचे मणी पसाभर

काही सुचले नाही तेव्हा
दोघे दोन दिशांना वळले,
पुनव फिकटशी, चंद्र अनावर