घे जरा विसावा

घनदाट, गर्द वनराई 
म्हणते 'का इतकी घाई?
पथिका, या रम्य स्थळाची 
तू जाणुन घे नवलाई
घे जरा विसावा !'

बेधुंद खळाळ झऱ्यांचे
गहिऱ्या अन् गूढ दऱ्यांचे
व्यापून विश्व उरलेले
संगीत अमूर्त पऱ्यांचे
'घे जरा विसावा !'

आभाळगोंदले तारे
वेळूवन घुमवित वारे
अन् चंद्र कवडशांमधला
आर्जवी, 'थांब, ये ना रे
घे जरा विसावा !'

पथिकाचे कार्य न सरले
हाती वेचक क्षण उरले
तो पुढे धावता मागे
घुमतात सूर मंतरले
'घे जरा विसावा !

ते शब्द नि सूर प्रवाही
स्पर्शून दिशांना दाही
आसमंत छेदित गेले
मग पथिक बोलला काही,
'घे जरा विसावा ?'

दम आता पळभर नाही
मजपाशी अवसर नाही
या कालगतीचक्राला
क्षणिकही खीळ जर नाही,
तर कसा विसावा ?

मज संचितकर्म करू दे
हे जीवितकार्य सरू दे
तो चक्र थांबविल तेव्हा
हे गीत खुशाल झरू दे,
घे जरा विसावा !'