नाती अमरत्वाची

पिकल्या, गळल्या पानांना नाजुक हिरव्या हातांनी
काही क्षण तोलुन धरले
'किति जपाल रे वेड्यांनो, उपयोग कशाचा आता?
जीवन तर माझे सरले!

येईल कुठुनसा वारा, हलकासा एकच धक्का
तुमच्याही नकळत द्याया
उडवेल मला वा खाली, निजवील धरेवर माझी
मातीत मिसळण्या काया'

'हो, ठाउक आहे आम्हां, तू किंवा आम्ही सारे
त्या वाटेचेच प्रवासी
पण आतुन वाटुन गेले, क्षणभर कवळावे तुजला
विझवावी तुझी उदासी'

सुकता सुकता जो लाभे हा अनपेक्षित ओलावा
त्या पिकलेल्या पानाला,
भारावुन ते गहिवरले अन् आनंदाने गेले
सामोरे निर्वाणाला

सहजी घडली घटना ही पण शिकवण देउन गेली
सृष्टीतिल परतत्वाची
पिकतिल अन् गळतिल पाने पण तुटायची ना कधिही
ही नाती अमरत्वाची