सावल्या

रात्र जागवाया सांजेलाच येतात सावल्या 
पार दूरातून, अदृष्टाच्या माळरानातून 
आणि संगतीला मारव्याचा संन्यस्त धैवत 
वितळत्या किरणांचे आर्त सूर पांघरून 

घुसमटलेली हवा, हिरमुसलेला ऋतू 
खाचा झालेल्या डोळ्यांना खुपणारे वाळवंट
आटलेल्या अखेरच्या झऱ्यासारखा कोरडा
तान समेवर येता येता सुकलेला कंठ

जपलेल्या खाणाखुणा होत जाती दृष्टिआड
आषाढाचा गच्च मेघ तसं काळीज तुडुंब
कुणी घरंदाज लेक-सून सोशिक, सालस
तसा पापणीच्या उंबऱ्यात समंजस थेंब

अखेरच्या किरणांची रंगरंगोटी पुसून
हळुहळू सांज होत जाते एकाकी, मलूल
भेदरल्या सावल्यांना घेतो काळोख कवेत
कधी अवसघोंगडी, कधी चांदण्यांची झूल