नाही

प्रत्येक खुळ्या वाटेने मन आता धावत नाही
कविताही भावत नाही, की गझल खुणावत नाही

कोलाहल फक्त पहाते मी मूक-बधीरपणाने
पण हातभार कुठल्याही चर्चेला लावत नाही

कोशात सुरक्षित होते, पंखांनी पार बुडवले
झडतील? खुशाल झडू द्या, आता फडकावत नाही

वाढून चिघळण्याआधी वादावर पडदा पडतो
माघार तीच घेते, अन् तोही सरसावत नाही

मी दान मिळाल्यासरशी ओंजळीस झाकुन घेते
म्हणतात उघडले तर ते दात्याला पावत नाही

विसरावे मीपण तेव्हा संगती आपसुक येतो
अन् स्वत:स शोधू जाता तो कुठेच गावत नाही

तो मला भरारीसाठी आकाश तोकडे देतो,
पण माझी झेप कधीही कुंपणात मावत नाही