निरोप

मन रान, रान जळणारे ,
हेमंती उष्ण उसासे 
हुलकावुन श्रावण जातो
नुसते देऊन दिलासे

संन्यस्त, विरागी वारा,
वेलींचे पान न हलते
चित्ताच्या आत, तळाशी
गलबलते, काही सलते

विसरावी कोणी वचने
मुरलेल्या सहजपणाने
तितक्या सहजी गळती का
स्मरणांची पिवळी पाने ?

ती गुणगुणताना झरते
कातळनेत्रांतुन पाणी
सांजेला कुणी शिकवली
ही करुणविव्हळशी गाणी ?

आत्म्याच्या आत झिरपत्या
उत्कट दु:खाच्या धारा
आवेग असा की जावा
थेंबात बुडून किनारा

प्राणांच्या घुमटामधल्या
घंटांचे गंभिर ठोके
अस्वस्थ जिवाला करती
किति ठेवू बंद झरोके ?

ही कुण्या दिशेची यात्रा,
या गूढ कोठल्या वाटा ?
निष्प्राण कलेवर तैशा
निस्तेज पसरल्या लाटा

विरल्या स्वप्नांची दाटी
मिटणाऱ्या पापणकाठी
दे निरोप माझ्या इथल्या
शेवटच्या यात्रेसाठी