तो..... श्रावणशिरवा होता

गुलजार यांच्या 'एक बौछार था वो' या स्व. जगजितसिंग यांच्यावर लिहिलेल्या कवितेचा स्वैर भावानुवाद

श्रावणशिरवा होता 
वर्षल्याविनाही कसा
ओल मेघांची शिंपून
चिंब भिजवून गेला

हो, तो श्रावणशिरवा
कोवळ्या उन्हाची थोडी
चमकी घेऊन हाती
उधळून देई साऱ्या
श्रोतृवृंदाच्या दिशेने
आणि अंधुक प्रकाशी
रंगलेल्या मैफलीत
चकाकून उठायचे
ऐकणारे लाख डोळे!

कधी ताना घेत मान हलवी,
डहाळी जशी
जसा वाऱ्याचा हिंदोळा
कुणीसा स्पर्शून जावा
जरा खट्याळपणाने

उमलता कृष्णमेघ
तशी त्याची गुणगुण
आणि निखळ हास्य
की झुंबराची किणकिण
आनंद झंकारे त्यात

कुणा शायराच्या दारी
गझलेच्या पैंजणांची
नाजूकशी रुणझुण
तसा सुरेल होता तो
तरल, मधाळ गोड
स्वरांचा तो शिडकावा
श्रावणशिरवा होता ............

आणि ही मूळ कविता 

एक बौछार था वो -

एक बौछार था वो शख्स 

बिना बरसे

किसी अब्र की सहमी सी नमी से 

जो भिगो देता था

एक बौछार ही था वो

जो कभी धूप की अफ़शां भर के दूर तक

सुनते हुए चेहरों पे छिड़क देता था...

नीम तारीक से हॉल में आँखें चमक उठती थीं

सिर हिलाता था कभी झूम के टहनी की तरह

लगता था झोंका हवा का है

कोई छेड़ गया है..

गुनगुनाता था तो खुलते हुए बादल की तरह

मुस्कुराहट में कई तर्बों की झनकार छुपी थी

गली क़ासिम से चली एक ग़ज़ल की झनाकर था वो

एक अवाज़ की बौछार था वो.

- गुलजार