एका बेसावध क्षणी

एका बेसावध क्षणी वचनात गुंतून मी
तुझ्या संगतीने आले विश्व माझे त्यागून मी

तुझ्या सोबतीचा किती गर्व, अभिमान होता,
महाराज्ञी होते जशी, जग सारे जिंकून मी

चार भिंती, छत, दारे यांना घरपण दिले
चांदण्यांचे कवडसे अंगणात शिंपून मी

चित्र अर्धेच ठेवून माझे कुंचले टाकले
रंग माझे विसरले, तुझ्या रंगी रंगून मी

नाही घेतला मी ठाव, नाही मोजली मी खोली,
तुझ्या अस्तित्वात असे दिले मला झोकून मी

तुझी प्रगती, विकास, तुझा चढता आलेख,
तुझ्या कोडकौतुकात नित्य गेले गुंगून मी

तुझ्या यशाचे मंदीर, शिखराचा तूच धनी
नामदेवाची पायरी, तशी दारी थांबून मी

माझे आयुष्य परीघ, तूच एक केंद्रबिंदू
तुझ्याभोवती फिरले मला हुलकावून मी

एका बेसावध क्षणी तुला कळणार नाही
कसे झाले, काय झाले? कधी गेले संपून मी!