प्रेम नावाचा म्हातारा

कवि माणिक वर्मा यांच्या "आँसू भीगी मुस्कानों से हर चेहरे को तकता है" या हिंदी गझलचा हा स्वैर भावानुवाद. तो शक्य तितका मूळ कवितेच्या आशयाला जपणारा असावा, या दृष्टीनं बाह्यरंग बदललं आहे, माझ्या परीनं मूळ काव्याचं सौंदर्य जपण्याचा, तोच अर्थ आणि आशय गीतरूपात मांडायचा प्रयत्न केला आहे. बाकी मग "रसिक देवो भव!"


डोळा पाणी, गळा गाणी, हासून सार्‍यांना पाही
प्रेम नावाचा म्हातारा बरळतो काहीबाही !

ओंजळीत सांभाळतो आठवांच्या काजव्यांना
ओझ्यापरी बोचक्यात नेतो वाहून स्वप्नांना
श्वासागणिक कुणाचे नाव क्षणोक्षणी घेई?

इवलासा देह याचा, फक्त अडीच अक्षरी
अंतरंग पहा, जसं सोनं शंभर नंबरी!
दिसे भोळा, तुम्हाआम्हापरी साधासुधा राही

नात्यातलं नातं जपा, व्यवहार नका करू
याचं मन अनमोल रे, व्यापार नका करू
स्वत: लुटूनही जगाला हा फसवून जाई !

भोळ्या खुळ्यापुढे उंची आकाशाची थिटी झाली,
याची खोली जाते पार सागराच्या तळाखाली
आभाळाचं या पाऊल, माती धरूनच राही !

आणि ही मूळ हिंदी गझल:

आँसू भीगी मुस्कानों से हर चेहरे को तकता है
प्यार नाम का बुढा मानव जाने क्या क्या बकता है

अंजुरी भर यादों के जुगनूँ, गठरी भर सपनों का बोझ
साँसों भर के नाम किसी का पहरों-पहरों रटता है

ढाई आखर का यह बौना, भीतर से सोना ही सोना
बाहर से इतना साधारण हम-तुम जैसा लगता है

रिश्तों की किश्ते मत भरना, इसके मन का मोल ना करना
यह ऐसा सौदागर है जो खुद लुटकर भी ठगता है

कितनी ऊँची है नीचाई इस भोले सौदाई की
आसमान होकर धरत पर पाँव-पाँव ये चलता है

- माणिक वर्मा