बाकी

निर्माल्य होता जाणले, फुलणेच बाकी राहिले 
नुसता पसारा मांडला, जगणेच बाकी राहिले

माझे-तुझे केले किती याची नसे काही क्षिती
कोशात गुरफटले जसे सुरवंट, ती झाली स्थिती
उघडून डोळे विश्व हे बघणेच बाकी राहिले

केला स्वत:चा भावही, जपली सुखाची हावही
अन् पूर्ततेसाठीच केली अथक धावाधावही
आभाळ होते मोकळे, उडणेच बाकी राहिले

उसळायचे नव्हते जरी भरतीतल्या लाटेपरी
वाळूतले घर मोडले, अन् शिंपले रुतले उरी
हरवून गेलेल्या खुणा स्मरणेच बाकी राहिले

राहील खंतच नेहमी, काही जरी नाही कमी
आहे समाधानात मी याची कुणी द्यावी हमी?
ओसाड बेटासारखे झुरणेच बाकी राहिले

काही न आशा राहिली, मग साद मी त्याला दिली
डोळ्यांत आणुन प्राण जेव्हा वाट त्याची पाहिली,
तो बोलला, 'नेऊ कसे? जगणेच बाकी राहिले!'