माया [माझी माय]

ती माया आहे 
नाव सार्थ करणारी, 
अमाप माया देणारी, निखळ, निर्व्याज प्रेम देणारी 
भावंडं, लेकरं, भाचरं, मैत्रिणी, शेजार-पाजार,
झाडं,फुलं, पाखरं, मुकी जनावरं 
सगळ्यांना आपल्या मायेनं जिंकणारी 
प्रेमाच्या, आपुलकीच्या धाग्यात बांधणारी 
माया 
ती सरोजही आहे 
लोभ, मोह, द्वेष, असूया, मत्सर, आसक्ती 
भांडणं, हेवेदावे यांनी भरलेल्या जगाच्या कर्दमात उमलूनही
या साऱ्यांपासून पूर्णपणे अलिप्त असलेली,
निर्मळ, सोज्वळ, सात्विक, धार्मिक
अगदी विपरीत परिस्थितीत सुद्धा हसतमुखानं फुलणारी
आणि आपल्या अस्तित्वाचा मंद सुगंध उधळत
सभोवतालचा आसमंत प्रफुल्लित करणारी
सरोज

आणि ती वसुधा सुद्धा आहे
क्षमाशील, सोशिक, प्रेमळ,
सगळ्यांचे सगळे अपराध पोटात घालणारी,
कटू अनुभवांचे, संकटांचे, वेदनांचे ज्वालामुखी
खोलवर दडपून
रसिकतेनं, आशेचे, आनंदाचे, समाधानाचे अंकुर रुजवत
समृध्दीची, उल्हासाची, चैतन्याची बाग फुलवणारी
वसुधा

माथ्यावरच्या तिच्या सावलीचं छत्र हेच आमचं पूर्वसंचित!
जिच्या ऋणात राहणंही भाग्याचं,
जिच्या एकेका रूपाची, एकेका गुणाची
गाथा-पोथी व्हावी
अशा आईची किती, कशी महती गावी?
एकच मागणं देवाच्या चरणी,
जन्मोजन्मी हीच माउली आम्हाला लाभावी!