प्रकाशमान

काळ्या, खिन्न, उदास, कातर किती अंधारलेल्या दिशा 
काळोखात दडून व्याकुळ उभी धास्तावलेली निशा 
येती सांद्र वनात दाट गहिऱ्या अदृष्टशा सावल्या,
जीवाला छळती भयावह स्मृती अतृप्त, वेड्यापिशा

कोणी बालक खेळणे भिरकवी जे आवडीचे नसे 
वा कोणी कचरा पुरा झटकुनी कोन्यात लावीतसे
किंवा जीर्ण, विदीर्ण वस्त्र मळके टाकून देई कुणी 
डोळ्यांदेखत दैव ओढुन मला गर्तेत फेकी तसे 

जावा झाकुन चंद्र मेघवलयी, मीही तशी राहिले 
अत्याचार अनंत सोसुन किती आघातही साहिले 
वक्रोक्ती, उपहास, व्यंग, कटुता, आरोप अन् वंचना 
यांनी मूढ, उदास होउन जरी या जीवना पाहिले 

झाला आज प्रकाशमान पथ हा, अंधार गेला लया 
जन्मापासुन जे मनात वसले, मी त्यागिले त्या भया 

[मराठी कविता समूहाच्या दिवाळी अंकात पूर्वप्रकाशित]