मनमानी

कळाहीन केसांत माळते रंग उतरली फुले बेगडी
स्वत:च्याच बिंबावर भाळुन हसत रहाते कुणी बापडी

बागेमधल्या नळाखालती निवांत करते मुखप्रक्षालन
स्वस्थपणाने बाकावर मग चालतसे सौंदर्यप्रसाधन

जुनाट, विटक्या बटव्यामधली दातमोडकी फणी काढते
पारा उडल्या काचेच्या तुकड्यात पाहुनी केस बांधते

निळी असावी कधी ओढणी, जरी दिसतसे कळकटलेली
ओढुन घेते मुखावरुन ती, जशी परिणिता कुणि नटलेली

हळूच हसते, जरा लाजते, नजर झुकविते करून तिरकी
गुणगुणते तंद्रीतच आणिक स्वतःभोवती घेते गिरकी

कोण, कुणाची, असेल कुठली, फिरे कशी होऊन उन्मनी?
दैव, भोग की अतर्क्य नियती, असे कुणाची ही मनमानी?

तिला मात्र ना ध्यान, भान वा चिंता, वार्ता, जाणहि नाही
'काल' विसरली, 'आज' जगे अन् 'उद्या'पासुनी अलिप्त राही !