पाऊस

असा भन्नाट पाऊस, अशी गर्द हिरवाई
ओल्या मातीच्या गर्भात रुजलेली नवलाई
अशा भिजल्या क्षणांत, गर्द हिरव्या रानात
हाती गुंफुनिया हात कुठे दूरवर जावे
वाट सरली तरीही नवी वाट शोधताना
घन निबीड वनात धुंद पाऊस झेलीत
एकमेकांच्या मनात असे हरवून जावे
इन्द्रधनूच्या पिसांचे सप्तरंग लपेटून
कधी कौतुक पहात धरतीच्या अंकुराचे
हळुवार स्पर्शाने त्या सारे जग विसरावे
जागेपणी आठवून स्वप्नातल्या गुजगोष्टी
प्रीत मनात जागता, देही रोमांच फुलता
थेंब मिसळे मातीत, तसे एकरूप व्हावे

अजूनही

ठाव ना तुझा तुला अजूनही
काय शोधसी मला अजूनही?

जागल्या कळ्या; सुकून चालल्या
गंध मात्र राहिला अजूनही

ओळखू कसा तुझा स्वभाव रे?
जाणले न मी मला अजूनही

लांब जात सावल्याहि पांगल्या
तू दिवा न लावला अजूनही

सावळा न राधिका, न गोपिका
एकटा रिता झुला अजूनही

मीच जिंकले तरी हरायचा
डाव का न संपला अजूनही


तोच नांदतो म्हणे चराचरी
का मला न भेटला अजूनही ?

अमृताच्या धारा

झाली शांत, तृप्त धरा,
अशा बरसल्या धारा
सांगे गंधाचा निरोप
तुझ्या अंगणीचा वारा

गर्द सावळे आभाळ
राशी रूप्याच्या सांडते
सौदामिनी उजळते
तुझा गगनगाभारा


झेलताना तनूवर
हिरेमोती आनंदाने
लाख डोळ्यांनी फुलतो
मनमोराचा पिसारा


तुझ्या करुणेचा मेघ
माझ्या दारी झरताना
जागेपणी पापण्यांत
स्वप्न येतसे आकारा


माझ्या जन्माचे सार्थक
तुझे ओसंडून देणे,
माझी चातकाची तृषा,
तुझ्या अमृताच्या धारा

पूर्वसंचित

काळाच्या मनात काय? कधी कळले ना कुणा
अवचित गवसल्या पूर्वसंचिताच्या खुणा

काही शब्द, काही सूर, नवखीच हुरहूर,
दारी फुलून आलेल्या मोग-याच्या गंधखुणा

काही चुकलेल्या वाटा, ओहोटीच्या मंद लाटा,
जशा ओल्या वाळूवर दिसती पाऊलखुणा

मन घेतसे चाहूल, वाजे कुणाचे पाऊल?
पुनवेच्या दारी येई चंद्र रात्रीचा पाहुणा

ओली हातावर मेंदी, एक आगळीच धुंदी
जन्मजन्मिचा सखा का साद देई पुन्हा पुन्हा?

एक जग

क्षितिजाच्या पलिकडे एक जग तुझे माझे
इंद्रधनू रंगविते जिथे चित्र मीलनाचे


सोनसळी किरणांनी सजलेल्या आभाळाला,
जिथे बांधले तोरण किलबिलत्या पंखांचे

गोधुलीच्या पावलांनी सांज हलकेच येते,
ताल घुंगुरमाळांचा, हंबरणे वासरांचे


जिथे रात्र बहरते बकुळीच्या सुगंधाने,
फांद्यांतुन बरसती कवडसे चांदण्यांचे


सागराची गूढ़ गाज जिथे घुमतसे कानी,
तुझे सूर गाती जिथे गीत माझ्या भावनांचे


थोडे तुझे, थोडे माझे, थोडे ऊन- पावसाचे,
जग आपले दोघांचे, जगावेगळ्या स्वप्नांचे

तुझ्यासाठी

एक वेडं मन
फुलांनी जखमी होणारं, काट्यांवर झुलणारं
तुला पाहून फुलणारं


एक इवली कळी
हसता हसता फुलणारी, फुलता फुलता सुकणारी
सुकतानाही हसणारी


एक भावुक गाणं
हिरव्या मातीत रुजलेलं, कोवळया दंवात भिजलेलं,
तुझ्या सुरांत सजलेलं

एक हळवा श्रावण
अंतरंगी वसणारा, अविरत बरसणारा
तुझ्याही डोळ्यांत दिसणारा


एक नाजुक कविता
तुझं बिंब असलेली, माझ्या मनी ठसलेली
तुझ्यासाठी सुचलेली


हे सारं तुझ्यासाठी
फुललेला मोरपिसारा, रानभरी गंधवारा
माझ्या मनाचा देव्हारा

सुप्रभात

दंवात चिंब भिजलेली पायाखालची हिरवळ
बकुल, जाई, सोनचाफ्याचा मंद, नाजुक दरवळ

इवल्या पाखरांना झुलवणारा लेकुरवाळा औदुंबर
जरतारी शेला पांघरलेला लोभस गुलमोहर

मोती पोवळे प्राजक्त रांगोळी, कोवळं सोनेरी ऊन
पानांची रुण्झुण, वा-याची गुणगुण वेळूच्या बनामधून

हलके हलके धुक्याची शाल विरते कोवळ्या उन्हात
जुईची कळी फुलता फुलता हळूच हसते मनात

काळोखाचा पडदा सारून तेजाळतं लख्ख आभाळ
रोजच उगवते तरी नवी रम्य प्रसन्न सकाळ

कारण

आयुष्याचा अर्थ नेमका
काय असावा? केवळ दडपण?
की नियतीच्या उंबरठ्यावर
छिन्न जिवाचे आत्मसमर्पण?

मी वाकावे, मीच झुकावे,
मलाच मी घालावे कुंपण
अन् माझे सर्वस्व लुटावे,
जपण्यासाठी तुझे थोरपण

किती जपू मी? किति सांभाळू?
तुझ्या मनाचे दुभंगलेपण
मनात काही, जनात काही,
कृत्रिम अन् फसवे मोठेपण


तपे लोटली तरी न कळले
माझ्या अगतिकतेचे कारण
तुझा आंधळा अहंकार की
माझे अतिरेकी हळवेपण?

स्फूर्ति

तूच ध्यानी, मनी, स्वप्नी, तुला कसे विसरावे?
तुझ्या चिंतनी रमावे, तुझ्या ध्यासात झुरावे

तुझे ध्यान माझी पूजा, तुझी भक्ती माझी शक्ती
तुझ्या दर्शनाने मिळे सा-या दु:खातून मुक्ती

तुझ्या चरणांची धूळ रोज मस्तकी लावावी
माझ्या भावनांची फुले तुझ्या चरणी वहावी

पंचप्राणांची आरती लोचनांच्या निरांजनी
जळे कापूर देहाचा, धूप मनाचा चंदनी

माझ्या श्रद्धेच्या मंदिरी सदोदित तुझी मूर्ती
तूच आयुष्याचे सार, तूच जीवनाची स्फूर्ति

आज का

आज का मुरलीधराच्या पावरीची साद नाही?
आज का राधे तुझ्याही पैंजणांचा नाद नाही?

शब्द झाले मूक; जागी नेत्रभाषा, स्पर्शभाषा,
मौन झाले बोलके, मग सांग हा संवाद नाही?

हाक माझी दशदिशांचा उंबरा स्पर्शून आली
आसमंतातून सा-या एकही पडसाद नाही

निर्गुणी भजने कुमारांची कधी ना ऐकिली तू
भीमसेनांच्या स्वरांचा घेतला आस्वाद नाही

सोड हे सुकणे, फुलांची पालखी दारात आली
स्वागताला हो पुढे, यासारखा आल्हाद नाही

या तुझ्या असण्यास वा दिसण्यास का जगणे म्हणावे?
खोलली त्याने कवाडे अन् तुझा प्रतिसाद नाही !

आज छेडू या सुरांना, विसरुनी चिंता उद्याच्या
आजचे गाणे खरे, येथे उद्याला दाद नाही

स्वप्न

अवसेस चांदण्याचे का स्वप्न पाहिले मी?
काळोखल्या क्षणांना आयुष्य वाहिले मी

नाही कधीच कळले अपराध काय माझा?
माझ्याच सावल्यांच्या कैदेत राहिले मी

दाही दिशांत आली दाटून वादळे ही
आवर्त यातनांचे किति काळ साहिले मी

हरवून एकटी या गर्दीत भोवतीच्या,
आधार आपल्यांचा शोधीत राहिले मी

अस्तित्वशून्य जगण्याचा शाप भोगताना,
उध्वस्त या जिवाला दिनरात पाहिले मी

आजन्म वेदनांचा हा दैवदत्त ठेवा
जपुनी मनात माझे सर्वस्व वाहिले मी

सांज - राधा

त्या सांजकोवळ्या उन्हात सजल्या वाटा
गुणगुणती गीते तुझी निरागस लाटा


मावळतीवरती रंग नवे क्षितिजाचे
पाऊल वाजते हलके बकुळफुलांचे


माडांच्या छाया झुलती वा-यासंगे
जणु कृष्णसख्याचा रास आगळा रंगे

आसमंत भारित सूर मुरलीचे आले
कालिंदीचे जल थबके, कदंब डोले

तो मऊ मुलायम स्पर्श मयुरपंखाचा
दरवळतो हलका भास मधुर गंधाचा

या चराचराला जडली त्याची बाधा
श्रीरंग घन निळा, सांज सोनुली राधा

आकांत

प्राण झाला शांत आता
संपला आकांत आता

यायचे ना फिरुन येथे,
सोडला हा प्रांत आता

तोडले सारेच धागे,
का पडावी भ्रांत आता?

सावल्यांच्या संगतीने
बोलतो एकांत आता

सोहळे सोसून फसवे
जीव झाला क्लांत आता

वादळाचे धुमसणे हे
का न होई शांत आता?

जाग

झोपले ब्रह्मांड सारे, चांदण्यांना जाग आली
दाटला अंधार आता, सावल्यांना जाग आली

जागुनी हा जन्म सारा पाहिली मी वाट ज्याची,
भंगले ते स्वप्न वेडे, पापण्यांना जाग आली


सांडले कोणी फुलांचे चांदणे वाटेत माझ्या?
रातराणीच्या सुगंधी पाकळ्यांना जाग आली


गर्द काळोखात झाले रान जागे, या मशाली -----
पेटल्या येथे कुणाच्या? काजव्यांना जाग आली


गुंफलेले हात हाती, वर्षल्या प्राणांत स्वाती
तेज मोत्यांचे झळाळे, शिंपल्यांना जाग आली

साद

अवचित एका वळणावरती साद तुझी कानी आली
मोहरले मी, बावरले मी, झुके पापणी का खाली?

क्षण्भर माझे मला कळेना अशी काय किमया झाली?
लाजबावरी कळी उमलली पूर्वेची लेउन लाली

तुझ्या स्मृतींचा मोर नाचतो पंख फुलवुनी भवताली
मंतरलेले क्षण सांगाती वाट पाहती तरुखाली

क्षितिजावरची रंगपंचमी माळुन सांज पुन्हा आली
अवचित तूही येशील का रे या सुंदर संध्याकाळी?

राधिका

कृष्णसख्याची प्रीत राधिका
सूर कन्हैया, गीत राधिका

श्यामल करि अलगूज होउनी
स्वरपुष्पे उधळीत राधिका
नंदनंदनासंगतीत जणु
रासरंगसंगीत राधिका

श्रावणघन घननीळ बरसतो
कदंबतळि झेलीत राधिका
चंद्रसजण मुरलीधर गगनी
चांदणकण वेचीत राधिका

मुकुंदकंठी वैजयंति, शिरी
मोरमुकुट निरखीत राधिका
देवकीनंदन झुलवित झूला
रोमांचित, पुलकीत राधिका

देह श्याम अन प्राणही श्यामच
जणु अद्वैत, पुनीत राधिका
जन्मजन्मिची सखी, हरीचे
पूर्वजन्मसंचीत राधिका

स्नेहबंध

असा आगळा स्नेह जसा की कमलतंतुचा बंध असावा
अक्षय, शाश्वत नात्याला या प्राजक्ताचा गंध असावा

नकळत अलगद गुंतुन जावे, जसा फुलात सुगंध असावा
स्मरणातुनही सुख बरसावे, दर्शनात आनंद असावा

कधी भेटता अंतरातला भाव असा स्वच्छंद असावा,
श्रावणातल्या हिरव्या रानी भरुन जसा मृदगंध असावा


जगावेगळे अमूर्त नाते, जगावेगळा छंद असावा,
अवीट गोडीने भरलेला स्नेहाचा मकरंद असावा

अबोली

त्या आगळ्या सुरांनी भारावले कितीदा
चाहूल घेउनी ती मी धावले कितीदा

वाटे कधीतरी तू येशील या दिशेला
या मूक आसवांनी बोलावले कितीदा

तोडून बांध सारे, त्या गूढ़ अंतराळी
हे पाखरू मनाचे झेपावले कितीदा

पाऊल वाजता या वाटेवरी कुणाचे,
भासे तुझीच छाया, आसावले कितीदा

ते बोल आठवूनी स्वप्नात जागले मी
सत्यात त्या स्म्रृतींनी नादावले कितीदा

काही न बोलता ये, क्षण एक मी अबोली,
येताच तू समोरी भांबावले कितीदा

श्रावणातला पाऊस

श्रावणातला पाऊस तुझ्याचसारखा
क्षणात हसणारा, क्षणात रुसणारा
श्रावणातला पाऊस तुझ्याचसारखा
खट्याळ, खोडकर, उगाचच छेडणारा
श्रावणातला पाऊस तुझ्याचसारखा
दु:खावर हळुवार फुंकर घालणारा
श्रावणातला पाऊस तुझ्याचसारखा
अवेळी अडवून चिंब भिजवणारा
श्रावणातला पाऊस तुझ्याचसारखा
कणाकणात हिरवी स्वप्ने रुजवणारा
श्रावणातला पाऊस तुझ्याचसारखा
अवचित येणारा, अचानक जाणारा

सूर भैरवीचे

मज वेढती अवेळी ते सूर भैरवीचे
करती अगम्य खेळी ते सूर भैरवीचे

भिजुनी तुझ्या स्मृतींनी माझ्या मनात ओली
ती रात्र पावसाळी, ते सूर भैरवीचे

भुलवून या मनाला मज दूर दूर नेती
हलकेच सांजवेळी ते सूर भैरवीचे

माझ्या मनातली मी गीते दिली तरीही
गाती तुझ्याच ओळी ते सूर भैरवीचे

जादूभ-या लकेरींनी भारतात माझे
घरकूल चंद्रमौळी, ते सूर भैरवीचे

घननीळ सावळ्याच्या वेणूतुनी घुमावे
श्रवणात अंतकाळी, ते सूर भैरवीचे

मधुराभक्ति

मज ध्यास दर्शनाचा रे, ना कसलीही आसक्ती
अंतरात माझ्या वसते, मीरेची मधुराभक्ती

मी गीत तुझे गुणगुणते
चैतन्य जणू रुणझुणते
गीतातुन माझ्या करते तव प्रीतीची अभिव्यक्ती

तन राहि जरी संसारी
मन घेते गगनभरारी
एकाच ठाई अनुभवते आसक्ती आणि विरक्ती

काळोख मनाला ग्रासे
हा जन्मही शापच भासे
तुजवाचुन जगण्याचीही उरली ना इच्छाशक्ती

सर्वस्व तुला अर्पावे
आयुष्य इथे संपावे
तुजसाठी पुन्हा उमलाया या जन्मी मिळावी मुक्ती

परब्रह्म

परब्रह्म विटेवरी दोन्ही कर कटेवरी
वाट भक्ताची पाहतो देव पुंडलिकादारी

संत जनाईच्या घरी दळण कांडण करी
ओव्या गातो भक्तासंगे भावाचा भुकेला हरी

देव एकनाथाघरी कावडीने पाणी भरी
सांभाळितो चोखोबाची गुरे सावळा मुरारी

तुक्याचे अभंग तारी कान्होपात्रेला उद्धारी
निवृत्ति, सोपान, मुक्ता ज्ञानियाचा हात धरी

दुमदुमली पंढरी रिंगणात वारकरी
नित्यनेमाने चालते आषाढी कार्तिकी वारी

संत मी ना वारकरी आळविते तुला तरी
आस मुक्तीची घेऊन आले देवा तुझ्या दारी

तुझ्यासवे

अबोल सांज बोलते तुझ्यासवे
उदास रात डोलते तुझ्यासवे

तुझ्याच आसवांत मी भिजून रे
तुझेच दु:ख झेलते तुझ्यासवे

स्वर्ग सात पावलांत लाभला
सदैव वाट चालते तुझ्यासवे

मनात चांदणे फुलून बहरते
फुलांत चंद्र माळते तुझ्यासवे

झिजून चंदनास गंध येतसे
अखंड धूप जाळते तुझ्यासवे

तुझ्या सुरांत शब्द गुंफुनी नवे,
सुरेल गीत छेडते तुझ्यासवे

तुझेच बिंब चंद्रपुनव होउनी
तनामनास वेढते तुझ्यासवे

तुझी आठवण

मनात भरते एक रितेपण
संध्याकाळी तुझी आठवण

तुझी धावती भेट अचानक,
मोहरलेले ते अपुरे क्षण

वरवरचे ते कुशल सांगणे,
उदास तूही, उदास मी पण

गूज मनीचे मनी राहिले,
कसले ते अधुरे संभाषण!

निरोप घेता मळभ दाटले,
धूसरले क्षितिजाचे अंगण

अवचित येणे, नकळत जाणे,
असे, जसे वळवाचे शिंपण

तुझ्याचसाठी कातरवेळी
अजुन बरसतो नयनी श्रावण

हळव्या रात्री चंद्र जागतो
तुझ्या स्मृतीचे होउन दर्पण

रिता गाभारा

बुडत्याला काडीचाही आता सहारा कशाला?
मंदिरात देव नाही, रिता गाभारा कशाला?

कान्हा जाई मथुरेला, झाले गोकुळ पोरके
मन सैरभैर झाले खुळ्या पाखरासारखे
प्राण जाता कुडीचा हा उरे पसारा कशाला?

निराकार, निर्गुण हा जरी अंतरात वसे
तरी सगुण रूपाचे मना लागलेले पिसे
तुझ्याविना नौकेला या हवा किनारा कशाला?


तुझ्या आधारवृक्षाचा हवा उन्हात विसावा
तुझ्या कृपाप्रसादाचा घन सदा बरसावा
व्याकुळल्या जीवाला या बाकी उतारा कशाला?