संभव

मनासारखे घडतच नाही, म्हणून इतके अकांडतांडव?
कशास त्याची वाट पहावी, जे घडणे आहेच असंभव?

बुद्धी सांगे स्थितप्रज्ञ हो, मन गुणगुणते हवे तसे कर!
मन-बुद्धीच्या द्वंद्वामध्ये एकदा तरी मनास जिंकव

रंग, कुंचला, कोरा कागद बघून हाती गगन बोलले,
'किती तोकडे चित्र काढशिल? घे, या साऱ्या दिशाच रंगव!'

भूतकाळ सरकत्या सावल्या, भविष्य वाळूवरचे मृगजळ
वर्तमान अनमोल देणगी, तुझी संपदा त्यातच गुंतव

जेव्हा जेव्हा तिला दिली मी मात, बोलली चिडून नियती,
'वजीर कुठला, प्यादे कुठले, आधी या वादाला संपव!'

अहंकार उन्मत्त गर्जला, 'मी हे केले, मी ते केले'
हसून मी इतकेच बोलले, 'जा, जात्या काळाला थांबव!'

माझ्या नसण्यावर केव्हाचे शिक्कामोर्तब झाले आहे,
आता उरला केवळ माझ्या नसूनही असण्याचा संभव!