तहान

युगांची तहानलेली, तापलेली धरणी 
सोसत आलीय जन्माची असोशी 
आतुर डोळ्यांत प्राण आणून 
वाट पहातेय तुझ्या घनघोर बरसण्याची 

विरहाच्या वणव्यात होरपळणाऱ्या 
भेगाळ, सुकल्या, कोमेजल्या कायेला 
कधी रे भिजवशील चिंब चिंब 
अमृताच्या वर्षावानं?
कधी रुजवशील सृजनाचे कोवळे कोंब
तिच्या आसुसलेल्या कुशीत?

आळवून, वाट पाहून थकली-भागली 
हिरमुसली बिचारी 
आणि अचानक ..........

वेळूच्या बनात गुणगुणला वारा
आभाळाच्या हातातून निसटला पारा
अन् एक चुकार, अवखळ, खट्याळ मेघ
क्षणांत सुखाचं शिंपण देऊन
'थांब, थांब' म्हणेतो निघूनही गेला!

थरथरलेली, मोहरलेली चकित धरणी,
चातक अवाक, पावशा स्तब्ध!
तनाच्या घुमटात मनाचा पारवा
भान विसरून घुमतोय, फिरतोय!

अरे खट्याळ, वेल्हाळ मेघा,
युगायुगांची तहान तिची
अशा क्षणांच्या शिंपणानं
कधीतरी भागेल का रे?
एवढ्यानेच कशी होईल ती तृप्त?

तुझ्या घनघोर आवेगाचे उसळणारे अमृतघट
मुक्तपणे रिते करशील तिच्या तना-मनावर,
तेव्हाच होईल तिच्या जन्माचं सार्थक!