माउली

वसे घ्यायचे आणि सांभाळण्याचे तिच्यापासले मी वसे घेतले 
दुभंगूनही बिंब न्यारे दिसावे, असे जादुई आरसे घेतले 

तिचे भोग अन् भोगणेही निराळे, निराळी तिच्या सोसण्याची तऱ्हा 
कडाका असो की असो काहिली, जे मिळाले, जसेच्या तसे घेतले 

जरा सावरू पाहते तोच यावी नवी यातना पाहुणी अंगणी 
सुखांना तिच्या शोषले खंगलेल्या व्यथांनी, पुन्हा बाळसे घेतले 

तिचे वेद-गीता, तिचा धर्म-अध्यात्म सारे तिच्या कोटरी नांदले 
वृथा अक्षरे वाचली फक्त आम्ही, तिने अंतरी ते ठसे घेतले 

नसे वेदनांची कधी ज्यास पर्वा, असे शांत, लोभावणारे हसू 
तिने काळजाच्या कळा सोसताना कधी हास्य हे छानसे घेतले?

तिचे दु:ख,कौशल्य दु:खासही सौख्य मानायचे घेतले मी जरी 
तरी मंद निष्पाप, जाईजुईसारखे हासणे का नसे घेतले? 

असे माउली ती, जिने या जिवाला दिला सार्थ आकार अन् चेतना 
जिणे धन्य झाले, अनायास मीही तिचे तृप्तिचे वारसे घेतले