चेतना

तुला असेल एकटे झुरायचे 
तरी मला तुझ्यासवे झुलायचे !

स्वत:च घातली असंख्य कुंपणे, 
म्हणे रडून, 'राहिले उडायचे'

उरेल दु:ख शून्य या भ्रमामधे
व्यथेस सौख्य मानुनी गुणायचे 

कठीण केवढे जगायचे धडे,
शिकायचे, तरी पुन्हा चुकायचे !

वसंत लाख पेरशील अंगणी,
मनातले ऋतू कसे फुलायचे?

तुझ्या उण्यास घ्यायचे जमेत अन्
बळेच खर्च होत मी उरायचे

कधी खरेच संचरेल चेतना,
असेल श्वास तोवरी घुमायचे !