उशीर

नेमकी अशा वेळी येतेस ना! 

उठायला उशीर झालेला असतो, 
चुकलेली असतात सगळी वेळ-काळाची समीकरणं
घड्याळाचे काटे धावत असतात जीव खाऊन 
मॅरेथॉनच्या धावपटूंसारखे 
हात यांत्रिकपणे पोळ्या लाटत असतात, 
निम्मं लक्ष करपू बघणाऱ्या फोडणीत 
अन् निम्मं कामवालीच्या चाहुलीकडे 

तू आलेली असतेस, सगळा गोतावळा घेऊन 

मला जराही वेळ नसतो तुझ्याकडे पहायला सुद्धा!
तुझं तुणतुणं सुरू, 'चल ना ग जरा!
ती बघ औदुंबरावर काय झक्कास मेजवानी रंगलीय.
बुलबुल, चिमण्या, कावळे, हळद्या, पारवे, साळुंक्या
वेडा राघू, पोपट सगळे जमलेत.
आणि गुलमोहराच्या सगळ्यात वरच्या फांदीवरून
भारद्वाज आजोबा लक्ष ठेवताहेत पोरांवर.
आणि ते पाहिलंस?
त्या पिवळ्याधमक पेल्यांतला मध चाखायला
रंगीबेरंगी फुलपाखरं कशी आसुसली आहेत?
चल ना, कशी अरसिक आहेस ग तू!'

मी अगदी निगरगट्टपणे तुझ्याकडे दुर्लक्ष करते,
तू बसतेस फुरंगटून.

मग नेमकी येतेस गाडी चालवताना
कामावर जायला उशीर झालेला,
अडथळ्यांच्या शर्यतीतून वाट काढत चाललेली मी
हात गुंतलेले वेग नियंत्रणात, डोळे वाहत्या रस्त्याला भिडलेले 

आणि डोकं संभाव्य संकटाला तोंड देण्याची पूर्वतयारी करत.

अशा वेळीच तुला सुचतं भलतंसलतं

रस्त्यावर भर चौकात खेळ मांडायच्या तयारीत असलेला डोंबारी
दोरीचे खांब ठोकत असतो
जरा वेळानं अधांतरी दोरीवर चढून
काळजाचा ठोका चुकवणारी कसरत करणार असलेली
त्याची झिपरी चिमुरडी लहानग्या भावाला खेळवत 

फिदीफिदी हसत बसलेली, जराही विचलित न होता!
तुझं लक्ष बरोबर जातं तिच्याकडं.
'बघ न, किती निवांत खेळतेय ती
जराही ताण नाही, भीती नाही,
एवढीशी पोर त्या दोरीवर अधांतरी चालेल,
ढोलकीच्या तालावर तोल सावरेल!
थांब ना, बघू या.'

मी मुकाटपणे गाडी दामटत पुढे निघते.
तुझा फुगा अजून मोठ्ठा!

वेळेवर जाहीर झालेल्या मीटिंगच्या तयारीला उशीर झालेला
कृत्रिम थंडगार हवेतही दरदरून फुटलेला घाम!
निर्जीव फायली, रुक्ष आकडेमोडी, वर्षानुवर्षे अक्षरांची
धाटणी सुद्धा न बदललेले कळाहीन अहवाल
मख्ख चेहऱ्यांनी, जांभया देत ऐकायचं नाटक करणारी
त्रस्त, प्रशस्त माणसं
मधूनच येणारे निरर्थक, चिल्लर प्रश्न,
किती लक्ष आहे दाखवण्यासाठी फेकलेले
अगोड बिस्किटांसोबत बिनसाखरेची कडवट कॉफी

आणि पुन्हा डोकावतेस तू हळूच, गोतावळा घेऊन
'अग, संध्याकाळ झाली ना आता, चल नं गच्चीवर.
रस्त्यापलीकडच्या तळ्यात सोनं सांडलंय
पाखरांनी आकाशात यक्षगान मांडलंय
काठावरच्या मंदिरात सांजवात दोन्ही हात जोडून बसलीय
कळसावरच्या झेंड्याची वाऱ्यासोबत मैफल रंगलीय!'

मी पुन्हा दगड!
निर्जीवपणे टेबलावरचे पसरलेले कागद
गोळा करून फायलीत भरते,
संगणकाच्या पाटीवरची धुळाक्षरे जपते,

कृत्रिम हसून निरोपानिरोपी झाली की
थोडं सुस्तावून हुश्श करते! 

माणसांच्या जगातून बाहेर यायला मला फारच उशीर झालेला असतो 

तोवर तू दूर निघून गेलेली असतेस पार.
पण मी फारसा विचार करत नाही.

पुन्हा थोडा वेळ तीच धावपळ,

यंत्रवत भाजी चिरणारे हात,
भोवतालचा कानोसा घेणारे कान,
डोक्यात वरच्या पंख्यासारखी गरगरणारी
उद्याची गणितं, थकलं शरीर, रिक्त मन
तू सगळं पहात असतेस कुठूनतरी
मूकपणे.

रात्री जरा उशीराच थोडीशी निवांत होऊन तुला बोलावते,

पण तू, हटवादी मुलखाची!
सकाळपासूनच्या तुझ्या आणि
तुझ्या गोतावळ्याच्या हेटाळणीचा वचपा काढतेस
काही केल्या येत नाहीस!
मी तळमळते, तुला आळवत राहाते,
'कविते, ये, ये ना ग. आता मी अगदी एकटी आहे, आणि निवांत!
ये ना, बोलू सगळं काही सकाळपासून मनात दाटलेलं'
पण तू निघून गेलेली असतेस पार रुसून
माझी झोपही घेऊन, पुन्हा न भेटण्यासाठी!

मग मी एकटीच तुझ्या लाडक्या चांदण्या मोजत 

जळत राहाते, विझत राहाते तुझ्या आठवणीत.
कधीतरी अवेळी डोळा लागेल, कशीतरी अर्धीमुर्धी झोप येईल
आणि पुन्हा सकाळी उठायला उशीर!!!!