शेजार

दोघे आपापल्या जागी
जसा डोळ्यांचा शेजार
त्याची प्रकाशाची वाट
माझे अंधाराचे दार

कोसळते माझे घर
सावरायचेही होते
चार किरण घेऊन
त्याला यायचेही होते

भलत्याच जागी नेले
त्याला खुणेच्या ताऱ्याने
आणि पाउले बांधली
मूढ, पिसाट वाऱ्याने

त्याच ठायी उतरला
लख्ख किरणांचा भार
अधिकच काजळला
माझा अहेव अंधार

आता त्याचा पायरव
मनातच थिजणार
आणि कोरड्या कढांनी
रिते घर भिजणार